بدان که تو به خیر و نیکی دعا و اجابت –به طور کامل- نخواهی رسید، مگر زمانی که باطن و روح و دلت به صفات متّصف شود. و متّصف شدن به صفات دعا عبارت از این است که: خواننده‌ی دعا، سرّ و روح و دلت باشد.

مثلاً وقتی که [خطاب به خداوند] گفتی: «برای هر خیر و خوبی، به تو امیدوارم» با سرّ و روح و قلبت به خداوند امیدوار باشی. و برای هر یک [از سرّ و روح و قلب] آثاری است که باید آثارش در عملت ظاهر شود.

کسی که امید در سرّ و حقیقتش تحقّق پیدا کند، گویا همه‌ی وجودش امید گشته است. و کسی که آن [امید] در روحش جای گرفته باشد، طوری است که گویا زندگی‌اش فقط به امید است.

و کسی که با قلبش امیدوار است، اعمال و کرداری که از روی قصد و اختیار از او صادر می‌شود، همراه و ملازم با امید و رجاء است…

این امر را از روی رفتارت ملاحظه کن و ببین آیا در حرکاتت اثر رجاء –که همان طلب و جستجو است- می‌یابی یا نه؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص۱۸۳