در روایت آمده است:« إِنَّما یَرْحَمُ اللّهُ مِنْ عِبادِهِ الرُّحَمآءَ. » خداوند تنها به بندگان مهربانش، رحم مى کند. مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۳۸۶ و ۴۵۸؛ بحار الانوار، ج ۷۹، ص ۹۱ و ۱۰۱؛ الجعفریّات، ص ۲۰۸؛ دعائم الاسلام، ج ۱، ص ۲۲۵؛ مسکّن الفوءاد، ص ۱۰۵، نیز ر.ک: مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۶۰ و ۴۶۴٫

باید همه از حال یکدیگر باخبر باشند، نه این که خصوص اهل علم از همدیگر تفقّد کنند و از احوال یکدیگر باخبر باشند.

شاید یکى از حِکَم حضور در جماعت هم این باشد که از حال یکدیگر باخبر باشند و به همدیگر رسیدگى کنند، و از هم دور نشوند و از یکدیگر غافل نباشند، تا اگر بیچاره  اى در میان آن  ها پیدا شد، در فکر رفع بیچارگى او باشند. اگر براى این منظور از هر نفر در یک روز یا یک ماه، یک تومان مثلاً گرفته شود ـ که چیزى نیست ـ خدا مى  داند مثلاً از یک شهر چند میلیونى چه  قدر جمع مى  شود و چه  قدر گرفتارى ها از محرومان جامعه رفع مى شود. این ها توفیقاتى است که شاید اگر مرحوم کاشف الغطا بود آن را واجب مى کرد، زیرا او جرأت داشت که چنین فتواى کثیر الانتفاع را بدهد. خدا مى داند این گونه جمع  آورى ها چه  قدر فایده دارد، و چه  قدر رفع مَضارّ مى  کند! روزى یک تومان چیزى نیست و براى هرکس میسور است؛ ولى چه کنیم که اطمینان از همدیگر سلب شده و از یکدیگر خاطر جمع نیستیم!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد