گرایش به ذات اقدس اله فطرى است؛ ولى شهوت و غضب نیز به عنوان ابزار کار در نهاد ما وجود دارد. انسان عاقل این دو را تعدیل مى کند نه تعطیل. انسان جاهل شهوت و غضب را امیر فطرت مى کند. در این حال، فطرت اسیر و در بین غرائز دفن مى شود؛ و از فطرت مدفون شده کارى ساخته نیست: «لَقَدْ خاِبَ مَنْ دَسّیها».[۱]

اگر کسى نفس ملهمه را که به توحید گرایش دارد دفن کرد، دیگر اثرى از آن ظاهر نمى شود؛ یعنى از عبادت لذت نمى برد. فطرت شفاف و شکوفا شده، از عبادت لذت مى برد. اگر بخواهیم از عبادت لذت ببریم، باید جدا از مال حرام بپرهیزیم.

کسى که جز حلال نمى خورد و جز به حلال نمى اندیشد، حتما از عبادت لذت مى برد. چنان که انسان گرفتار سرماخوردگى و گرفتگى بینى از بوى خوش لذت نمى برد و چشم ضعیف و کم نور لذت مشاهده مناظر زیبا را در نمى یابد، انسان گنهکار نیز از عبادت لذت نمى برد. فطرت شفاف و شکوفا شده از عبادت لذت مى برد.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – سوره شمس۹۱: آیه ۱۰٫