مقام بالای حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در قیامت

در روایات است روز قیامت که می‌شود وقتی که فریاد وا نفسای همه بلند است و ترس و هول قیامت در صحنه‌ی محشر همه را گرفته، یک مرتبه مثل موج دریا تلاطم جمعیّت موج برمی‌دارد. خطاب می‌رسد که یا اهل محشر «غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ حَتَّى تَجُوزَ فَاطِمَهُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ»[۱]، اهل محشر چشمان خود را فرو بیندازید فاطمه می‌خواهد وارد صحنه‌ی محشر شود. این «غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ»، خطابی که در قیامت است خطاب تکلیفی نیست چون قیامت که عالم تکلیف نیست، چشم‌های خود را فرو بیندازید مثل این‌که این‌جا خطاب داریم نماز بخوانید، بعضی می‌توانند بخوانند بعضی هم اگر نمی‌خواهند می‌توانند نخوانند، یعنی می‌شود از خطاب‌های این‌جا، خطاب‌های تشریعی تمرّد کرد. ولی خطاب‌ قیامت خطاب تکلیفی نیست، عالم قیامت که عالم تکلیف نیست، خطاب خطاب تکوینی است یعنی چشم‌ها فرو بیفتید که طاقت دیدن فاطمه را ندارید.

این خطاب مطلق است، یعنی شامل همه می‌شود، همه‌ی چشم‌ها فرو بیفتد. «حَتَّى تَجُوزَ فَاطِمَهُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ»، آن وقت حضرت زهرا (سلام الله علیها) با خیلی از ملائکه وارد صحنه‌ی محشر می‌‌شود، با عظمت و جلال پای عرش الهی وارد می‌شود از بعضی شکایت می‌کند که این‌ها به بچّه‌های من جفا کردند، از بعضی شکایت می‌کند. بعد شروع به شفاعت کردن می‌کند، شروع می‌کند از محبّین خود، از شیعیان خود، از دوستان خود، از آن‌هایی که در مجلس او اشک ریختند، از آن‌هایی که برای او عزاداری کردند، از آن‌هایی که عمری در این مجالس نشستند به خاطر آن غصّه‌های حضرت زهرا و مصیبت‌های او در سر خود زدند. این‌‌قدر دستگیری می‌کند که در روایت است مثل مرغی که دانه‌ها را از زمین برمی‌چیند همه را برمی‌دارد جز یک مشت علف هرز که فقط برای جهنّم هستند همه را جمع می‌کند. این‌جا است که همه آرزو می‌کنند «لَو کَانُوا فَاطِمِیِّینَ»، ای کاش ما فاطمی بودیم.

[۱]– الأمالی (للصدوق)، ص ۱۸٫