صفات شیعیان
در وسائل از امام صادق (علیه السّلام) دارد:
«إِنَّمَا شِیعَهُ جَعْفَرٍ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ»[۱] شیعه‌ی جعفری آن کسی است که عفیف باشد. هم عفّت شکم داشته باشد، هر چیزی را، هر غذایی را نخورد و از آن استفاده نکند و هم عفّت دامن داشته باشد، پاکدامن باشد. در یک روایت فوق العاده‌ای از امیر المؤمنین – من تقاضا می‌کنم این روایت را خیلی توجّه بکنید- در حکمت‌های نهج البلاغه است. حضرت فرمود: «مَا الْمُجَاهِدُ الشَّهِیدُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَعْظَمَ أَجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ»[۲] اجر مجاهدی که در راه خدا به شهادت رسیده است، بالاتر از آن کسی که قدرت بر هرزگی دارد، قدرت دارد بر این‌که شهوت‌رانی بکند، قدرت دارد بر این‌که به هر حال آلودگی‌هایی را به وجود بیاورد امّا در عین حال عفیفانه خود را حفظ می‌کند، اجر شهید بالاتر از این نیست. یعنی اجر این کمتر از شهید نیست. اجر کسی که خود را در عین این‌که قدرت دارد، می‌تواند هرزگی بکند ولی حفظ می‌کند کمتر از اجر شهید نیست. این تعبیر امیر المؤمنین (علیه السّلام) در نهج البلاغه است.
درجات حیا
حیا درجاتی دارد اوّلین درجه، اوّلین پله‌ی عفّت و حیا این است که همین اعضا و جوارح ظاهری آدم عفیف باشد. چشم او، گوش او، زبان او، دست او، پای او، شکم او، دامن او، فرج او، این هفت عضو که به تعداد درهای جهنّم است و هر کدام می‌تواند انسان را وارد جهنّم بکند، این‌ها عفیف باشد، هرز و رها نباشد. این اوّلین درجه‌ی عفّت است که انسان سعی بکند این‌ها را از هرزگی حفظ بکند. همین ورودی خروجی‌های روح. اصلاً ورودی و خروجی روح ما همین‌ها است. با چشم چیزی‌هایی وارد روح ما می‌شود. با گوش چیزهایی وارد روح ما می‌شود. این‌ها ورودی‌ها است که اگر این‌ها هرز باشد که اگر پنج دقیقه در نماز نمی‌توانیم حضور قلب داشته باشیم و قدرت بر این‌که دل خود را حفظ بکنیم نداریم و دل ما شلوغ است چه بسا به خاطر این است که بیرون نماز این ورودی و خروجی‌ها را کنترل نکردیم. کسی که می‌خواهد در نماز حضور قلب داشته باشد، دل او خلوت باشد، باید بیرون نماز در زندگی معمولی خود آن‌جا سعی بکند ورودی خروجی‌ها، این در و پنجره‌ها را محکم ببندد. هر چیزی وارد نشود.
[۱]– وسائل الشّیعه، ج ۱۵، ص ۲۵۱٫
[۲]– نهج البلاغه، ص ۵۵۹٫
پاسخ دهید