آدم مراقب خود باشد که چطور دارد هزینه می‌شود. عمر خود را در کجاها دارد سرمایه‌گذاری می‌کند. وقت‌های او در اختیار چه کسی است. مجارت با نعمت‌ها باید حسن مجاورت باشد. «وَ احْذَرُوا أَنْ یَنْتَقِلَ عَنْکُمْ إِلَى غَیْرِکُمْ»[۱] نعمت همیشه در اختیار ما نیست. اگر ما قدر آن را ندانستیم، خدا از ما می‌گیرد، به یک کسی دیگر می‌دهد. این آیه‌ی کریمه، در سوره‌ی مبارکه‌ی مائده که مربوط به حضرت امیر (علیه الصّلاه و السّلام) است، فرمود: «مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ»[۲] اگر شما ناسپاسی کردید، انقلاب خود را تنها گذاشتید، ولایت خود را تنها گذاشتید، خیال می‌کنید این ولایت بی‌طرفدار می‌ماند؟ «فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ» طولی نمی‌کشد خدا یک قومی را می‌آورد که آن قوم «یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ» محبوب خدا هستند و خداوند متعال هم محبّت خود را دل این‌ها قرار داده است، محبّ خدا هستند. «یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ» این هم از آن لطائفی است که مرحوم نراقی (اعلی الله مقامه الشّریف) در طاقدیس دارد بر این‌که معشوق از عاشق عاشق‌تر است. اصلاً عشق معشوق است که عاشق را دیوانه‌ی خود کرده است. (تا یار که را خواهد و میلش به که باشد) به هر دلی که نگاه نکردند، هر دلی را که جذب نکردند. یک حساب و کتابی در عالم است. خود خدا عاشق اثر خود است. 

[۱]– بحار الأنوار، ج ‏۶۸، ص ۴۷٫

[۲]– سوره‌ی مائده، آیه ۵۴٫