با سلام. هیچ روایتی درباره طبل زدن در ایام محرم وجود ندارد.
برای رسیدن به علت شیوع این مسئله در مراسم عزاداری باید به مطالب زیر توجه نمود:

عزاداری در عصر آل‌بویه
یکی از مهم‌ترین مراحل عزاداری امام حسین ـ ع ـ ، دوره قدرت یافتن سلسله آل‌بویه در قرن چهارم هجری می‌باشد؛ که اوج گسترش تشیّع است. در این قرن حکومت‌های شیعی چون: زیدیان یمن، حمدانیان در شمال عراق، فاطمیان در مصر و آل‌بویه در عراق به روی کار آمدند. عزاداری امام حسین ـ ع ـ برای نخستین بار در این قرن، در قلمروی حکومت آل‌بویه و تحت حمایت آنان به صورت علنی و عمومی در کوچه و بازار برگزار شد. با توجه به نظامی بودن آل بویه آنان برای خبر کردن مردم و جمع کردن آنان از طبل که وسیله شایع میان لشکرها برای جمع نمودن سربازان بود، استفاده کردند.مورّخان اسلامی به خصوص مورّخانی که وقایع را به ترتیب سنواتی نوشته‌اند، از جمله: ابن‌جوزی،[۱] ابن‌کثیر،[۲] ابن‌اثیر،[۳] یافعی[۴] و ذهبی[۵] در ضمن وقایع سال ۳۵۲ ق و سال‌های بعد از آن، چگونگی عزاداری شیعه را در روز عاشورا نوشته‌اند.

دسته‌های سینه‌زنی شکل جدید عزاداری بود که در عصر آل‌بویه به مراسم سوگواری امام حسین ـ ع ـ افزوده شد. معزّ‌الدوله در سال ۳۵۲ ق دستور داد، روز عاشورا تعطیل شود. آن روز شیعیان به صورت دسته جمعی با حالت غم و اندوه به سر و روی خویش کاه و خاکستر می‌پاشیدند و به سر و سینه می‌زدند و اشعاری در عزای امام حسین می‌خواندند و خیابانهای شهرها را می‌گشتند. همچنین در این روز مردم از تهیه غذا برای خویش خودداری می‌کردند. از این رو نیکوکاران، احسان و اطعام می‌دادند. تنها آلتی که از آن در این نوع دسته‌ها نام برده شده طبل است.

منبع:پرسمان

[۱] ـ ابن‌جوزی، اَلْمُنْتَظِم فی تاریخ الامم، ج۱۴، ص۱۵۰.
[۲] ـ ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۲۷۶.
[۳] ـ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۵، ص۳۳۱.
[۴] ـ یافعی، مِرآهُالجِنَان، ج۲، ص۳۴۷.
[۵] ـ ذهبی، تاریخ‌الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ج۲۷ (حوادث و وفیات ۳۸۰ـ ۳۵۱)، ص۱۱.