پیامبر اسلام (ص)، در نخستین غزوه با دویست تن از یارانش به قصد قریش و بنى ضمره از شهر خارج شد، و تا منطقه ودان و ابواء پیش رفت، ولى نشانى از قریش ندید؛ از این رو آن را غزوه ودان و غزوه ابواء مى‏گویند. از آن جا که در این ماجرا جنگ و نبردی رخ نداد، طبیعی است که چیز بیشتر از این در این باره وجود نداشته باشد.

پیامبر اسلام (ص) در ماه صفر سال دوم هجری که یازدهمین ماه هجرت بود،[۱] (بر اساس نقلی دیگر پس از دوازده ماه اقامت در مدینه[۲]) و در حالی که سعد بن عباده را در شهر جانشین خود قرار داده بود، به قصد قریش و بنى ضمره، با دویست تن از یارانش از شهر خارج شد که تا منطقه ودان و ابواء پیش رفت، ولى نشانى از قریش و بنی ضمره نیافت.

در میان راه، مخشى بن عمرو بن ضمره بن عبد مناه بن کنانه، به آن حضرت رسید و خواست تا میان او و قومش پیمان صلح بسته شود. پیامبر بین آنان پیمان بست و بى‏آن که جنگى در گرفته باشد به مدینه بازگشت.

با توجه به نام دو مکان (ودان و ابواء) در شش میلى مدینه که پایان حرکت آنان بود؛ از این رو آن را غزوه ودان و غزوه ابواء مى‏گویند. این نخستین غزوه‏اى بود که خود آن حضرت در آن شرکت داشت. گفتنی است که در این روز پرچم در دست حمزه بن عبد المطلب بود.[۳] از آن جا که در این ماجرا جنگ و نبردی رخ نداد، طبیعی است که چیز بیشتر از این در این باره وجود نداشته باشد.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. واقدى‏، المغازى، مهدوى دامغانى‏، محمود، ص ۸، تهران، مرکز نشر دانشگاهى، چاپ دوم، ۱۳۶۹ش‏.

[۲]. طبرسى، فضل بن حسن، إعلام الورى، ص ۷۲، دار الکتب الإسلامیه، تهران.

[۳]. با اندکی اختلاف در: ابن خلدون‏، تاریخ ابن خلدون‏، آیتى، عبد المحمد، ج ‏۱، ص ۴۰۸، العبر تاریخ ابن خلدون، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگى، چاپ اول، ۱۳۶۳ش؛ إعلام الورى، ص ۷۲؛ المغازى ، ص ۸‏؛ علامه مجلسى، بحار الأنوار، ج ۱۹، ص ۱۸۷، مؤسسه الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ ق.