برآمد بامدادان، مهر انور

جهان را کسوت نو کرد در بر

تو پنداری که زرّین شاهبازی

همی گسترد در صحن فلک، پر

و یا از بهر اثبات رسالت

کف موسی همی شد ز آستین در

و یا گویی عروسی ماه‌رخسار

شب دوشینه بر سر داشت معجر

کنون برداشت از سر معجر خویش

جهان از طلعت او شد منوّر

و یا گویی که در این جشن فیروز   

فلک افروختستی مشعل زر

و یا تا عود سوزند اندر این بزم

سپهر افروخته زرّینه مجمر

چنین روز و چنین عید مبارک

که آمد امر «بلّغ» بر پیمبر

نبی اندر غدیر خم برافراشت

جهاز چار اشتر، جای منبر

برآمد بر فراز آن و بگرفت

به دست خویش اندر دست حیدر

همه بر گرد او گردیده انبوه

گروه بی‌شمار و خیل بی‌مر

همه تفویض کرد امر ولایت

به ابن عمّ و در معنی برادر…

ادامه‌ی قصیده در باب تبریک عروسی و مدح افراد و اشخاص است که از این نوشته حذف شد.