خدای تعالی با علمش که بر همه‌ی جزئیّات و خصوصیّات حالات بندگانش احاطه دارد، می‌داند که حال فلان بنده‌اش به گونه‌ای است که اگر آنچه را که مثلاً از مال می‌خواهد به او بدهد، باعث دوری از خشنودی پروردگار و قربش می‌شود و آن بنده این را نمی‌داند؛ لذا آن را از خداوند تعالی می‌خواهد!

[در این‌جا] عنایت واقعی این است که او را از این مال منع کند و آن را به فقری که او از آن فرار می‌کند، تبدیل نماید… به هر حال آنچه را که خداوند در حقّ مؤمن انجام می‌دهد، خیر اوست و بس…

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۸۴