ایمان معطّر است، ایمان نور است. عطر جاذبه دارد. امّا عفونت دافعه دارد، گناه عفونت است، بداخلاقی عفونت است، نیش زبان عفونت است، کم تحمّلی عفونت زدن است، علیه همدیگر تهمت زدن، پرونده درست کردن عفونت است، این‌ها عفونت‌های جامعه است، این‌ها دفع می‌کند، جذبی در آن نیست. اخوتی در آن نیست، با هم پیوستنی نیست. خدای متعال که آسمان را برای ما باز می‌کند، توفیقات شامل حال ما می‌شود. یک مرتبه می‌بینید علاقه به نماز شب پیدا می‌کنید. نماز اوّل وقت از هر غذایی برای شما لذیذتر است. قرآن برای شما جاذبه دارد. وقتی قرآن می‌خوانند، هرگز نمی‌توانید بلند شوید، خدا دارد حرف می‌زند، آوای خدا را دارید می‌شنوید. مگر می‌توانید دست از آن بردارید. وقتی که نماز می‌خوانید، یک دریافت‌های جدیدی در نماز شما است. در آخر نماز می‌گویید: «السَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ» به چه کسی سلام می‌دهید؟ شما وقتی نماز می‌خوانید با انبیاء علیهم السّلام همراه شدید. در آخر نماز به انبیاء علیهم السّلام سلام می‌دهید. شما وقتی وارد نماز شدید، همراه پیغمبر صلوات الله علیه و آله شدید: «السَّلَامُ عَلَیْکَ أَیُّهَا النَّبِیُّ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ». بعضی از زمان‌ها ما در آخر نماز این احساس داریم. آن‌هایی که اهل دل هستند، به محض این‌که «الله اکبر» می‌گوید، خود را در خدمت پیغمبر صلوات الله علیه و آله و امام زمان علیه السّلام می‌بیند و این‌ها برای ما بسته است. آسمان دل برای ما بسته است. خدا این‌ها را باز می‌کند.