بنگر به شوق و رغبتی که در به دست آوردن متاع این دنیای پست داری!… ببین در رسیدن و جمع‌آوری آن‌ها چگونه جدّیّت و تلاش می‌کنی:

به صرف احتمالی، از وطن و راحتی خود دست می‌کشی و از آن‌جا سفر می‌کنی… و نهایت آرزویت این است که از این سفرها هزار دینار سود ببری! و این در حالی است که تو در رسیدن به این آرزو، مواجه با احتمالات فراوانی هستی که حکم می‌کند به نرسیدن به مقصودت؛ بلکه [احتمال] وقوع در موانع و مشکلات از قبیل از بین رفتن مال و بدی حال، بلکه نابودی خودت، و از بین رفتن آبرو، ولی با همه‌ی این‌ها تو نشستن و دست از مطلوب و جدیّت در تلاش را برداشتن، هرگز جایز نمی‌شمری!

[امّا چرا] و چگونه است که رغبت نمی‌کنی در به دست آوردن نعمت‌های همشگی آخرتی که خالص از هر کدورتی و خالی از همه‌ی احتمالات مذکوره است؟!… آیا برای ترک عمل [در امور اخروی] علّتی می‌ماند، جز ضعف ایمان یا بیماری دل از محبّت دنیا؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۰۶