مرحوم علامه بزرگوار آقای طباطبایی، آن اعجوبه‌ی عصرِ خود… حضرت آیت الله خوشوقت روحی فداه گفتند وقتی آقای طباطبایی به نجف رفتند مستقیماً به حرم مطهّرِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پناه برد، عرضه داشت: یا امیرالمؤمنین! کسی را نمی‌شناسم، جایی را ندارم، بر شما وارد شدم، هوای مرا داشته باشید.

برگشت، اساس را در یک منزلی که گرفته بودند… هنوز برای پهن کردنِ وسایل مشغول نشده بودند، در زده شد، دید مرحوم آقا میزا علی آقای قاضی اعلی الله مقامه الشّریف هستند، آن آیتِ بزرگِ خدای متعال، آن دریای اسرارِ الهی، آن اکسیرِ عشق… در را باز کردند و به آقای قاضی خوش‌آمد گفتند، فرمودند: من در مسجد کوفه حجره دارم، به آنجا بیا تا خودم به تو درس بدهم.

اگر گداییِ انسان جدّی باشد سفره‌ی کَرَم پهن است، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پدرِ ما هستند، چه زمانی فرزند از پدر توقع و درخواست و نیازی دارد و پدر پاسخ نمی‌دهد؟ می‌گویند: به همین زودی؟ من که به آقای قاضی چیزی نگفته بودم، من که تازه وارد شده بودم، ولی مأموریت پیدا کرد، آمد، در زد، آدرس داد، اعلانِ آمادگی کرد که خودم به تو درس می‌دهم.

در ادامه فرمودند: ما به مسجد کوفه رفتیم، دیدیم آقا نیست، فردا رفتیم و دیدیم تشریف ندارند، پس فردا رفتیم و دیر آمدند، روزِ بعد رفتیم و باز هم به یک بهانه‌ای نشد، مدّتی ما را گرداندند، ولی من هم دست از طلب برنداشتم. وقتی در این فراز و نشیب‌ها، در این حمله و گریز‌ها دیدند که من رها نمی‌کنم، تعبیرِ آقای خوشوقت این بود: آقای طباطبایی فرموده بودند که آقای قاضی این کتاب را بستند، یک کتابِ دیگری برای ما باز کردند.

خیلی کتاب‌ها هست که ما حتّی سراغِ آن‌ها را نمی‌گیریم ولی اگر اهل باشیم و همّتِ بلندی داشته باشیم چیزهایی به ما عرضه می‌شود که «مَا لاَ عَیْنٌ رَأَتْ وَ لاَ أُذُنٌ سَمِعَتْ وَ لاَ خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ» ، این مخصوصِ بهشت نیست، همینجا هم همینطور است، خدای متعال یک چیزهایی به بعضی از بندگانِ خاص خود می‌دهد که هرگز فکرِ آن را نکرده بودند و حتّی به دنبالِ آن نبوده‌اند.

آن چیزی که خدای متعال می‌دهد غیر از آن چیزی است که ما می‌خواهیم، خواستِ ما کجا و عطای او کجا؟ این است که انسان با هیچ چیزی مانندِ فرائض به خدای متعال نزدیک نمی‌شود. چون فرائض انتخابِ خدای متعال است اما نوافل انتخابِ ماست، اگر کسی فرائض قرص و محکم باشد بداند نوافل را هم بدست خواهد آورد، واجبات را او خواسته است و برای ما انتخاب کرده است، و مهم‌ترین چیز آن چیزی است که او انتخاب کرده است، انتخابِ من در حدّ خودم هست، ولی انتخابِ او در حدّ خودِ خدای متعال است.