۱ – بوسیله هیچ یک از انبیاء و اولیاى خدا به خداوند تعالى توسل نجوید و هر گاه چنین کند و بگوید: اى خدا توسط پیامبرت محمد(ص) به تو متوسل هستم که من را مشمول رحمت‏خود قرار دهى، چنین کسى به راه مشرکان رفته و عقیده‏اش شرک است.

 

۲ – به قصد زیارت به قبر پیغمبر(ص) نزدیک نشود و بر آن دست نگذارد و در آن جا دعا نخواند و نماز نگذارد و بر آن بنا و مسجد نسازد و براى آن نذر نکند.

 

۳ – از پیغمبر طلب شفاعت نکند اگر چه خداوند حق شفاعت را به پیغمبر(ص) اسلام عطا کرده است ولیکن از طلب آن نهى فرموده است.

بر مسلمان جایز است که بگوید: یا اللّه اشفع لى محمدا، یعنى محمد(ص) را شفیع من قرار ده ولى روانیست‏بگوید: یا محمد اشفع لى عند اللّه، یعنى اى محمّد (ص) نزد خدا براى من شفاعت کن.
کسى که از پیامبر طلب شفاعت کند مانند این است که از بتان شفاعت‏خواسته باشد.

 

۴ – باید هرگز به پیغمبر سوگند نخورد و او را ندا و «یا محمدا» نکند و آن حضرت را با لفظ «سیدنا» توصیف نکند و الفاظى از قبیل: بحق محمد، یا محمد، سیدنا محمد(ص) بر زبان جارى نسازد.

 

۵ – نذر براى غیر خدا و پناه بردن و استغاثه به غیر خداوند شرک است.

 

۶ – زیارت قبور و ساختن گنبد و بنابر آنها و تزیین قبور و سنگ و کتیبه نهادن بر آن، و چراغ و شمع گذاشتن بر آن شرک است.

همه مسلمانان معتقدند که هر کس شهادتین گوید مسلمان محسوب مى‏شود و خون و مالش محفوظ است امّا «وهابیه‏» گویند: قول بدون عمل ارزش و اعتبارى ندارد و بنابراین هر کس شهادتین را بخواند ولى از مردگان استعانت‏بطلبد چنین کسى کافر و مشرک خواهد بود و خون و مال او حلال مى‏باشد.

 

 

«وهابیان‏» به پیروى از ابن تیمیه به ظاهر آیات و اخبار عمل مى‏کنند و قایل به تاویل و توجیه نیستند، و به استناد ظاهر پاره‏اى از احادیث و آیات براى بارى تعالى اثبات جهت مى‏کنند و او را مانند «مجسمه‏» داراى اعضا و جوارح مى‏دانند. آنان نخستین پیغمبر را نوح و خاتم ایشان را حضرت محمد(ص) بن عبداللّه دانند.

در سرزمین ایشان زیارت قبور وجود ندارد و تمام قبرها با خاک یکسان است و روضه منوره پیغمبر(ص) را که تا به حال باقى مى‏باشد طورى قرار داده‏اند که کسى نمى‏تواند بدان نزدیک شود و قبر مطهر ابدا دیده نمى‏شود.

مذهب وهابى اکنون در عربستان سعودى مذهب رسمى است و فتاوى علماى آن مذهب از طرف دولت اجرا مى‏شود.

 

 

«وهابیان‏» در فروع مذهب تابع امام احمد حنبل هستند و بر هیچ یک از پیروان مذاهب اربعه مثل: حنفى، شافعى، حنبلى، مالکى ایراد نمى‏گیرند ولى پیروان دیگر مذاهب را از قبیل: «شیعه‏» و «زیدیه‏» و «غلاه‏» را مورد طعن قرار مى‏دهند.

«وهابیه‏» در سال ۱۲۱۶ هجرى قمرى بعد از خراب کردن قبور بقیع، به کربلا و نجف حمله کردند و حرم حضرت امام حسین(ع) را غارت نمودند و قریب چهار هزار تن از مردم شیعه آن شهر را بکشتند.

ایشان بر آن بودند که گنبد رسول(ص) خدا را نیز خراب کنند و با خاک یکسان نمایند ولى از بیم اعتراض دیگر مسلمانان از این کار خوددارى کردند.

گویند: محمد بن عبدالوهاب بر سر قبر رسول(ص) خدا مى‏رفت و با عصاى چماق گونه خود بر قبر آن حضرت مى‏کوفت و مى‏گفت: یا محمد، قم ان کنت‏حیّا «یعنى اى محمد(ص) اگر زنده‏اى برخیز» و با این عمل مى‏خواست‏به پیروان خود نشان دهد که پیغمبر(ص) زنده نیست و نباید از او حاجت‏خواست.

 

 

 

منبع:پرسمان