عظمت امام صادق علیه السلام در اندازه‌ای است که مانندِ جدِّ خود امیرالمؤمنین علیه السلام… تنها کسی که بعد از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام بر کرسیِ سَلونی مستقر شده است، و به عالمیان اعلان کرده است «سَلونی قَبلَ اَن تَفقِدونی» وجودِ مبارکِ امام صادق علیه السلام بودند، حضرت فرمودند: هر کسی از هر جای دنیا، هر سوال و مجهولی که دارد به من مراجعه کند، و از عهده‌ی همه هم برمی‌آمدند.

عده‌ای در اثرِ عظمت، کرامت و معجزات امام صادق علیه السلام را در حدِّ الوهیّت بالا بردند، و گفته‌اند که این آقا نعوذبالله خدا است، ایشان بشر نیست، یک بشر نمی‌تواند این اندازه کرامت داشته باشد، عده‌ای هم مانندِ همان کاری را انجام دادند که با جدِّ او کردند، آن‌ها امام صادق علیه السلام را تکفیر می‌کردند، به امام صادق علیه السلام اهانت و جسارت می‌کردند، این تضادّ در برخوردِ اجتماعی حاکی از عظمتِ وجودِ مبارک امام جعفر صادق علیه الصلاه و السلام است.

امام صادق علیه السلام اَعبَدِ زمانِ خود بودند، هم به عبادت خیلی عشق داشتند و عاشقانه عبادت می‌کردند، خصوصاً به نماز علاقه‌ی خاصّی داشتند، هم نسبت به مظلوم حساس بودند. امام صادق علیه السلام در سفرِ مکه بودند، وقتی برگشتند دیدند «معلی بن خنیس» را به شهادت رسانده‌اند، امام صادق علیه السلام شب تا صبح گریه کردند و در حقِّ آن والی که آن جنایت را مرتکب شده بود…. البته امام صادق علیه السلام به او مراجعه و اعتراض کردند، او هم گفت: هر کار که دوست داری انجام بده! حضرت آمدند و شب تا صبح ناله کردند، و از خدای متعال انتقام خواستند، هنوز شب به صبح نرسیده بود که ناله از خانه‌ی آن والی بلند شد. المستغاث بک یابن الحسن… این برخوردِ جدِّ شما امام صادق علیه السلام بود.