[سالی الی الله] باید بداند که: نه در هستی و نه در تصوّر، موجودی نافع‌تر و نفیس‌تر و کامل‌تر و نیکوتر و بخشنده‌تر از خداوند نیست؛ بلکه نفع و نفاست و زیبائی و نیکوئی و شرافت و بخشندگی و بلکه وجودی جز در خدا و از خدا و با خدا نیست.

بنابراین در نزد عاقل، جز خداوند هیچ موجودی مطلوبیّت ذاتی و اصلی ندارد؛ و هر مطلوبی جز او، مطلوبیّتش از اوست؛ چه در دنیا و چه در آخرت.

و هیچ شرافت و هیچ کمالی و هیچ لذّتی نیست مگر از او و به سبب او. و لذیذترین و نشاط‌ انگیزترین چیزها، قرب او و شناخت اوست.

و لذا انسان عاقل، جز به طلب او اهتمامی نمی‌کند؛ و غیر او را ترک می‌کند؛ و همّ و غمّ و همّتش را از جمیع اشیاء به سوی او و خوشنودی او منصرف می‌نماید… و خلاصه مهمترین خواسته‌اش بلکه همه‌ی همّتش را منحصر در خداوند می‌کند؛ و عمرش را در طلب غیر او – از هوس‌های نفسانی و امور معاش و زندگی- صرف نمی‌کند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۹۶