در آخر الزّمان در غیبت کبری وجود نازنین حضرت رسول (صلوات الله علیه) علما را حجّت معرّفی کردند. نه هر عالِمی، «إذا فَسَدَ العالِم فَسَد العالَم»[۱] عالِم فاسد عالَم را فاسد می‌کند. ولی اگر کسی آدم سالمی باشد و آب سالمی بخواهد خدا آب سالم به او می‌رساند. هیچ وقت نبوده است که علمای صالح در دسترس مردم نباشند.

متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست                       گروهی آن گروهی این پسندند

هر کسی کالای خود را پیدا می‌کند. آدم‌های بد دل گرفتار آخوند بد می‌شوند، گرفتار آخوند بیگانه پرست می‌شوند. گرفتار آخوند بی‌بند و بار و متجمّل و اشرافی‌گر می‌شوند. ولی والله اگر تشنگی درست باشد خدا اکرم از این است که به کسی عطش دهد، ولی آب را به او نرساند. آب کم جو تشنگی آور به دست. اگر ما سالم بودیم «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ».[۲]

[۱]– منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج ‏۶، ص ۱۸۶٫

[۲]– سوره‌ی رعد، آیه ۱۱٫