«طُوبَى لِمَنْ لَمْ یُبَدِّلْ نِعْمَهَ اللَّهِ کُفْراً، طُوبَى لِلْمُتَحَابِّینَ فِی اللَّهِ»[۱] تقارن این‌ها با همدیگر مناسبت دارد، جزء لطایف است. «طُوبَى لِمَنْ لَمْ یُبَدِّلْ نِعْمَهَ اللَّهِ کُفْراً» طوبی درختی در بهشت است که ریشه‌ی آن در خانه‌ی حضرت زهرا (سلام الله علیها) است و سایه‌ی آن همه‌ی بهشتی‌ها را آرامش می‌دهد. در خانه‌ی هر بهشتی یک شاخه از این شجره‌ی طوبی است که هم میوه می‌دهد، هم سایه می‌دهد. همه مهمان فاطمه هستند. مرحوم علّامه‌ی بزرگوار، آقای طباطبایی در تبیین این حدیث شریف که وقتی بهشتی می‌رود باب جنّت را می‌زند، هر کوبه‌ای که به در جنّت می‌زند، قدیم زنگ نبود، حالا بعدها یک زنگی درست کرده بودند، وقتی زنگ می‌خورد، می‌گفت: یا علی و یا علی و یا علی. ما اوّلین بار این را در لبنان دیدیم، خیلی هم برای ما خوشایند بود ولی آن وقت کوبه بود، آهنگ این کوبه یا علی است. درب بهشت کوبه دارد، این کوبه را که می‌زنند، انعکاس آن صدای یا علی است.

علّامه‌ی طباطبایی می‌فرمودند: آدم که در می زند، صاحبخانه را صدا می‌زند؛ یعنی آن‌جا این معنی در زدن است که صاحبخانه چه کسی است؟ حضرت علی (علیه السّلام) است. «قَسِیمُ الْجَنَّهِ وَ النَّارِ»[۲] او ولایت مطلقه دارد، همه چیز و همه‌ی اشخاص برای علی هستند امّا حضرت زهرا قبل از امیر المؤمنین وارد بهشت می شوند. اوّلین کسی که قدم در بهشت می‌گذارد، بی‌بی ما، مادر مهربان ما، حضرت زهرا (سلام الله علیها) است. اگر بهشت خانه‌ی امیر المؤمنین است، اگر همه مهمان علی هستند، چه کسی مهمانان حضرت علی را پذیرایی می‌کند؟ بی‌بی ما حضرت زهرا (سلام الله علیها).

[۱]– مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج ‏۱۱، ص ۳۵۲٫

[۲]– بصائر الدّرجات، ج ‏۱، ص ۱۹۹٫