یکی از صفات نفس ناطقه‌ی قدسیّه، صفت «نباهت و بلندهمّتی» است. در جهان هر کس به هر مقامی رسید، از نظر بلند و همّت عالی رسید. روح بزرگ، همیشه به امور عالی و کارهای ستوده و استعلای معنوی و محاسن بزرگی آمیخته است؛ و هرگز به پستی همّت و قبایح و زشتی‌های اخلاقی و دنائت و ذلّت برای نیل به مقاصد خود، تن در نخواهد داد. و این نیروی عالی، خوی نفوس مستعلیه است.

و از خواص این خُلق و این قوّه، جود و سخاوت و احسان به خلق است و کریم النّفس و با شجاعت و غیرت و عزّت نفس زیستن است.

و هر چه انسان همّتش عالی‌تر است، مال و جاه دنیای بی‌ثبات، در نظرش بی‌قدرتر است؛ بدین جهت اگر غنی است، سخی و اگر فقیر است، صبور و در هر حال فقر و غنا، خود را بزرگ می‌داند و در عین بزرگی، با کوچک و بزرگ خلق، تواضع و فروتنی می‌کند؛ و با فقیرانِ باایمان و مستمندان باعلم و معرفت، متواضع‌تر خواهد بود؛ و هرگز به چشم حقارت، به کس نمی‌نگرد.

از کلمات امیر المؤمنین (ع) است: الشَّرَفُ بِالْهِمَمِ الْعَالِیَهِ لَا بِالرِّمَمِ الْبَالِیَهِ. «شرف و بزرگی، به همّت بلند است، نه به استخوان پوسیده‌ی پدران.»

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۹۳