به گفته‌ی شیخ صدوق:

پس از او عبدالله بن مسلم بن عقیل به مبارزه شتافت، در حالی که چنین می‌گفت:

سوگند خورده‌ام جز آزاده کشته نشوم و مرگ را چیز تلخی یافته‌ام.

دوست ندارم که مرا ترسو و گریزان بنامند.

سه نفر از آنان را کشت، سپس شهید شد.

 قال الصّدوق:

وَ بَرَزَ مِنْ بَعْدِهِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُسْلِمِ بْنِ عَقِیلِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ أَنْشَأَ یَقُولُ:

أَقْسَمْتُ لَا أُقْتَلُ إِلَّا حُرّاً              وَ قَدْ وَجَدْتُ الْمَوْتَ شَیْئاً مُرّاً

أَکْرَهُ أَنْ أُدْعَى جَبَاناً فَرّاً             إِنَّ الْجَبَانَ مَنْ عَصَى وَ فَرَّا

 فَقَتَلَ مِنْهُمْ ثَلَاثَهً ثُمَّ قُتِلَ.[۱]

[۱]– الامالی: ۱۳۷٫