شیخ صدوق فرموده است:

ابو علی بن زیاد همدانی با سند خویش از ثابت بن ابی‌صفیه چنین روایت کرده است:

امام زین العابدین (ع) به عبیدالله، پسر عبّاس بن علی (ع) نگاه کرد و چشمانش اشک‌آلود شد. سپس فرمود: هیچ روزی چون روز جنگ احد بر پیامبر (ص) سخت نبود؛ روزی که عمویش حمزه، شیر خدا و شیر پیامبر به شهادت رسید. پس از آن روز جنگ موته بود که پسر عمویش جعفر بن ابی‌طالب شهید شد. آن‌گاه فرمود: و هیچ روزی هم مثل روز حسین (ع) نبود. سی هزار نفر که خود را از این امّت می‌پنداشتند، گرد او جمع شدند و هر کدام با ریختن خونش قصد قربت به خدا را داشتند، در حالی که او آنان را به یاد خدا می‌انداخت ولی پند نمی‌گرفتند تا آن‌که از روی ستم و تجاوز او را کشتند. سپس فرمود: رحمت خدا بر عبّاس! او ایثار کرد و آزمایش داد و جانش را فدای برادرش کرد تا آن‌که دستانش قلم شد. خداوند نیز به جای آن دو دست، دو بال به وی عطا کرد که با آن‌ها همراه فرشتگان در بهشت پرواز می‌کند، آن‌گونه که برای جعفر بن ابی‌طالب قرار داد. به یقین، عبّاس، در نزد خدای متعال مقامی دارد که روز قیامت همه‌ی شهیدان به حال او رشک می‌برند.

قال الصّدوق:

حَدَّثَنَا أَبُو عَلِیٍّ أَحْمَدُ بْنُ زِیَادٍ الْهَمَدَانِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى بْنِ عُبَیْدٍ الْیَقْطِینِیِّ، عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنِ ابْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ ثَابِتِ بْنِ أَبِی صَفِیَّهَ قَالَ: نَظَرَ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) إِلَى عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَاسْتَعْبَرَ ثُمَّ قَالَ: مَا مِنْ یَوْمٍ أَشَدَّ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) مِنْ یَوْمِ أُحُدٍ قُتِلَ فِیهِ عَمُّهُ حَمْزَهُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ رَسُولِهِ وَ بَعْدَهُ یَوْمَ مُؤْتَهَ قُتِلَ فِیهِ ابْنُ عَمِّهِ جَعْفَرُ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ثُمَّ قَالَ: (ع) وَ لَا یَوْمَ کَیَوْمِ الْحُسَیْنِ (ع) ازْدَلَفَ عَلَیْهِ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهِ کُلٌّ یَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِدَمِهِ وَ هُوَ بِاللَّهِ یُذَکِّرُهُمْ فَلَا یَتَّعِظُونَ حَتَّى قَتَلُوهُ بَغْیاً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً ثُمَّ قَالَ (ع) رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ یَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ بِهِمَا جَنَاحَیْنِ یَطِیرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِکَهِ فِی الْجَنَّهِ کَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَهً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَه.[۱]

[۱]– الامالی: ۳۷۳ ح ۱۰، الخصال: ۶۸ ح ۱۰۱ مختصراً.