مقرم گفته است:

امام او را همان‌جا نهاد، برای رازی که گذشتِ روزها آن را آشکار ساخت و آن این بود که در جایی جدا از شهیدان دفن شود تا حرمی داشته باشد که دیگران برای حاجت‌ها و زیارت‌ها سراغ آن روند و بارگاه داشته باشد که انبوه مردم گرد آن فراهم آیند و زیر قبّه‌ی او که در درخشش و رفعت همچون آسمان است، به خداوند متعال تقرّب جویند، کرامت‌های درخشان آن‌جا دیده شود و امّت، جایگاه والای او و منزلتش را نزد خداوند متعال بشناسند و حقّ واجب آنان را، یعنی محبّت فراوان و زیارت‌های پیوسته، انجام دهند و آن حضرت، حلقه‌ی پیوند میان آنان و خداوند باشد. حجّت آن روزگار، حضرت ابا عبدالله (ع) مثل خواسته‌ی پروردگار، خواست تا منزلت «ابا الفضل»، همچون منزلت و مقام معنوی و اخروی او باشد. پس همان‌گونه شد که خدا و ابا عبدالله (ع) خواستند.

قال المقرّم:

و ترکه فی مکانه لسرّ مکنون أظهرته الأیّام و هو أن یدفن فی موضعه منحازاً عن الشّهداء لیکون له مشهد یقصد بالحوائج و الزّیارات و بقعه یزدلف إلیها النّاس و تتزلّف إلی المولی سبحانه تحت قبّته الّتی ضاهت السّماء رفعه و سناء فتنظر هنالک الکرامات الباهره و تعرف الأُمّه مکانته السّامیه و منزلته عند الله تعالی فتؤدّی ما وجب علیهم من الحبّ المتأکّد و الزّیارات المتواصله و یکون (ع) حلقه الوصل فیما بینهم و بین الله تعالی، فشاء حجّه الوقت أبو عبدالله (ع) کما شاء المهیمن سبحانه أن تکون منزله «أبی الفضل» الظّاهریه شبیهه بالمنزله المعنویّه الأخرویّه فکان کما شاءا و أحبّا.[۱]

[۱]– مقتل الحسین (ع): ۲۷۰٫