- ثقلین - http://thaqalain.ir -
اگر انسان معرفت واقعیّه به حقیقت و شناعت و آثار معصیت پیدا نماید؛ مثلاً واقعاً در وقت خوردن مال یتیم، اعتقاد نماید که آتش میخورد؛ و این آتش هم با خوردن، خاموش نشود بلکه اگر بماند، بعد از مردن قوّت پیدا میکند، عروق و اعماق را میسوزاند، و هر چه هم که میسوزاند، عروق و اعماق دیگری بدلش به جا میآید؛ لا بدّ از این معرفت، پشیمانی بیاختیار برایش –به قدر اندازهی آن شقاوت و زحمت که بر خود وارد آورده- حاصل میشود؛ و لابدّ حرکتی به سوی دفع آن میکند؛ لا سیّما ]خصوصاً[ اگر هم قطع بکند که در دفع این بدی و این آتش که در درون خود روشن کرده، چه لذّتها و کرامتها و شرافتها برای او حاصل میشود!
آن وقت به قدر آن معرفت، شوق به دفع آن آتش پیدا میکند و هر عمل شاقّی را برای دفع آن، متحمّل میشود و به شوق اقدام نماید!
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۵۸
Article printed from ثقلین: http://thaqalain.ir
URL to article: http://thaqalain.ir/%d8%b4%d8%b9%d9%84%d9%87%e2%80%8c%d9%88%d8%b1-%d8%b4%d8%af%d9%86-%d8%a2%d8%aa%d8%b4-%d9%86%d8%af%d8%a7%d9%85%d8%aa/
Click here to print.
تمامی حقوق برای وبسایت ثقلین محفوظ است.