باز آیدم نسیم ز بستان کربلا^[۱]

دارد حکایت از گل و ریحان کربلا

بگْشوده است خازن جنّت مگر دری

ازباغ خُلد و روضه‌ی رضوان کربلا؟

یا بر زمین چکیده از آن خون که ریختند

اهل عِناد^[۲] در صف میدان کربلا؟

آید به گوش ناله‌ی طفلان که می‌دوند

از خوف دشمنان ز بیابان کربلا

مانند شمع سوزم و ریزم ز چشم، اشک

یاد آورم ز شمع شبستان کربلا

روزی که جان دهیم به یاد تو جان دهیم

ما راست قبله، خاک درخشان کربلا

روزی که سر ز خاک بر آریم، آرزوست

نور جمال صاحب ایوان کربلا

فطرس! سلام ما برسان چون که بگذری

بر تربت مطهّر سلطان کربلا

این چند بیت، تحفه‌ی مور است و «آیتی»

آورده^[۳] است نزد سلیمان کربلا

منابع: صد سال شعر خراسان، اثرآفرینان، نغمه‌های پیروزی، دیوان درّ غلطان

^[۱]. دیوان درّ غلطان، ص ۱۰۲ ـ ۱۰۳٫

^[۲]. دشمنی، ستیزگی، خصومت، ستیزه.

^[۳]. در دیوان وی «کآورده» ضبط شده که در مفهوم و معنا، نیازی به حرف ربط کاف نیست؛ لذا در متن، تصحیح شده‌ی آن آمده است.