تنها کسی که به فکر خانه‌ی بچه‌های سپاهی افتاد، حاج آقا بود.

می‌گفت «این بندگان خدا نه حقوق زیادی می‌گیرن، نه خونه زندگی قرص و محکمی دارن. بیشترشون هم مستأجرن. باید برای سرپناهشون کاری کرد تا با دلگرمی بیشتری دل به جنگ بدن.»

رفت پیش امام و پیشنهاد کرد «اگه شما اجازه بفرمایین، چند قواره زمین هست که بدیم‌شون به بچه‌های سپاه.»

امام قبول کرند و بچه‌های سپاه هم خانه‌دار شدند و بعدها اسم آن‌جا را گذاشتند «شهرک شهید محلاتی».

در عوض در زندگی خودش هیچ تغییری نداد تا مبادا باعث بدبینی بشود.

یک مدت چو افتاد که «محلاتی رفته توی خیابون ایران برای خودش خونه‌ی ضد تانک ساخته.»

ولی من شاهدم. تا وقتی زنده بود، آن‌جا نرفت و توی پادگان نیروی هوایی و توی خانه‌های سازمانی زندگی می‌کرد.

قاصد خنده‌رو، ص ۱۸۳٫