خوارزمی از حاکم نقل کرده است:

زمانی که فاطمه (ع) رحلت کرد علی (ع) این شعر را سرود:

عقده‌های گلوگیر، راه نفسم را بسته است ای کاش! هر دو نفس و عقده‌ها با هم از تنم، بیرون می‌شد.

پس از تو در زندگی، هیچ خیری نیست و از ترس آن‌که زندگی‌ام طولانی شود، بر خود اشکبارم.

قال الخوارزمیّ:

وَ ذَکَرَ الْحَاکِمُ، أَنَّ فَاطِمَهَ (ع) لَمَّا مَاتَتْ أَنْشَأَ عَلِیٌّ (ع)‏ یَقُول:

          نَفْسِی عَلَى زَفَرَاتِهَا مَحْبُوسَهٌ             یَا لَیْتَهَا خَرَجَتْ مَعَ الزَّفَرَاتِ‏

           لَا خَیْرَ بَعْدَکَ فِی الْحَیَاهِ وَ إِنَّمَا           أَبْکِی مَخَافَهَ أَنْ تَطُولَ حَیَاتِی‏^[۱]

[۱]. مقتل الحسین (ع): ۸۴، عنه البحار ۴۳: ۲۱۳٫