ابن شهر آشوب به سند خود از عبدالرحمن همدانی و حمید طویل روایت کرده:

علی (ع) بر سر قبر فاطمه (ع) چنین سرود.

پدرت و دوستی‌اش را به یاد آوردم، گویا من وکیل مرور رنج‌ها و مصیبت‌ها هستم.

بالاخره در میان دو دوست، جدایی خواهد افتاد دو چیزی که جدایی در میان آن‌ها نباشد اندک است.

از دست دادن فاطمه (ع) بعد از محمّد (ص)، نشانه آن است که هیچ دوستی پایدار نخواهد بود پایانش جدایی است.

هاتفی در جواب گفت: جوان می‌خواهد دوستی‌اش پایدار نباشد ولی راهی جز مرگ، برای این خواهش وجود ندارد.

چاره‌ای جز مرگ و بلا نیست و ماندنم پس از شما، بسیار اندک است.

به زودی فراموشم می‌کنی و دوستی‌ام از یاد می‌رود و پس از من برای من، جایگزین پدید می‌آید.

روی ابن شهر آشوب:

عَبْدُ الرَّحْمَنِ الْهَمْدَانِیُّ، وَ حُمَیْدٌ الطَّوِیلُ أَنَّهُ (ع) أَنْشَأَ عَلَى شَفِیرِ قَبْرِهَا:

          ذَکَرْتُ أَبَا وُدِّی فَبِتُّ کَأَنَّنِی             بِرَدِّ الْهُمُومِ الْمَاضِیَاتِ وَکِیلٌ‏

          لِکُلِّ اجْتِمَاعِ مِنْ خَلِیلَیْنِ فُرْقَهٌ                وَ کُلُّ الَّذِی دُونَ الْفِرَاقِ قَلِیلٌ‏

         وَ إِنَّ افْتِقَادِی فَاطِمَ بَعْدَ أَحْمَدٍ                          دَلِیلٌ عَلَى أَنْ لَا یَدُومَ خَلِیلٌ

 فَأَجَابَ هَاتِفٌ‏

          یُرِیدُ الْفَتَى أَنْ لَا یَدُومَ خَلِیلُهُ                           وَ لَیْسَ لَهُ إِلَّا الْمَمَاتُ سَبِیلٌ‏

          فَلَا بُدَّ مِنْ مَوْتٍ وَ لَا بُدَّ مِنْ بِلًى             وَ إِنَّ بَقَائِی بَعْدَکُمْ لَقَلِیلٌ‏

         إِذِ انْقَطَعَتْ یَوْماً مِنَ الْعَیْشِ مُدَّتِی             وَ إِنَّ بُکَاءَ الْبَاکِیَاتِ قَلِیلٌ‏

        سَتُعْرِضُ عَنْ ذِکْرِی وَ تَنْسَى مَوَدَّتِی            وَ یَحْدُثُ بَعْدِی لِلْخَلِیلِ بَدِیلٌ^[۱]

[۱]. المناقب ۳: ۳۶۴٫