من از یکی از اساتید بزرگم که حکیم عارف و آموزگار خیر و طبیب کاملی چون او ندیده‌ام[۱] پرسیدم: کدام یک از اعمال جوارح را که شما تجربه نموده‌اید، اثرش در قلب بیشتر است؟! فرمود:

سجده‌ی طولانی در هر روز که آن را ادامه دهد، و جدّاً طول بدهد تا یک ساعت و یا سه ربع ساعت، و در آن بگوید: «لا اِلهَ اِلاَّ انَتَ سُبحانَک إنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالمِین.»

[«هیچ معبودی نیست جز تو ای خداوند، تو پاک و منزّهی! من هستم که از ستمکاران می‌باشم.»]

 به طوری که نفس خود را زندانی و گرفتار در حبس عالم طبیعت مشاهده نماید؛ و در غل و زنجیر بندهای اخلاق رذیله و پست بنگرد؛ و خداوند را تنزیه کند که: تو این کار را از روی ستم به من ننموده‌ای، بلکه من بودم که به خودم ستم نمودم و آن را در این مهلکه‌ی هولناک وارد ساختم!

 و دیگر، قرائت صد بار سوره‌ی قدر را در شب‌ها و عصرهای جمعه.

[مرحوم استاد] (قدس) فرمود: من در میان اعمال مستحبّه، عملی را نیافتم که مانند این سه چیز مؤثّر باشد!

و در این روایات مطالبی آمده که حاصلش این است که: در روز جمعه، صد نسیم معنوی و یا صد رحمت نازل می‌شود که نود و نه تای آن برای کسی است که در عصر جمعه صد بار آن را [سوره‌ی قدر را] بخواند. و برای او در آن رحمت باقی مانده هم نصیبی است.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۹

[۱]– منظور استاد بزرگوارشان در نجف اشرف: عارف کامل، حکیم الهی و فقیه صمدانی: آیت الله العظمی آخوند ملا حسینقلی همدانی (رض) می‌باشد.