[ای انسان مسکین] مگر تو همان نیستی که در مصاحبت با اشراف دنیا پیش دستی می‌نمائی و تمام سعی و تلاش خود را در این راه به کار می‌گیری؛ بلکه برای مصاحبت و همنشین شدن با آن‌ها مال و آسایش خود را بذل می‌کنی بلکه از این بالاتر، برای افتخار همنشینی با سلطان زمان خود، خطر مرگ را هم می‌پذیری؟!…

پس این سستی و تسامح در اجابت دعوت سلطان حقیقی چیست؟! آن سلطان حقیقی که سلطنت همه‌ی سلاطین و پادشاهان با ذرّه‌ای از سلطنت عظیم او قابل قیاس نیست! بلکه هر پادشاهی و سلطه‌ای که در مخلوقات عالم مشاهده می‌شود، همه‌ی آن‌ها اثری است از آثار سلطنت عظیم خداوند متعال و سایه‌ای است از سایه‌های سلطنت بلند مرتبه‌ی او!

علاوه بر این، خداوند متعال ولی نعمت تو است، نعمت‌هائی که تو قدرت و توان شمارش آن‌ها را نداری، بلکه احدی از مخلوقات، توان شمارش آن‌ها را ندارند.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۷۲