… این روزها و اوقاتی [از عمر] که در آن به دنیا آمده‌ای تا زمانی که بمیری و از دنیا بروی، به منزله‌ی مراحل و منازل سفر تو است به سوی وطن اصلی‌ات که برای مجاورت و سکونت جاودانی در آن، خلق شده‌ای.

و تو را پروردگارت و مالک و صاحب اختیارت وارد در این سفر نموده و برای به دست آوردن فائده‌های فراوان و کمالات بسیار زیادی از خوبی و نور و سرور و شادی، بلکه پادشاهی و سلطنت و جلال و نشایط و زیبائی و ولایت و کمالی که احاطه بر آن‌ها نمی‌کند خرد خردمندان و دانش دانشمندان و تصوّرات حکماء!

پس اگر به رضا و خشنودی او عمل کردی و هدایتش را پیروی و توصیه‌هایش را مراقبت نمودی، از منعفت‌های این سفر، سودهای عظیم و فضیلت‌های بزرگی برایت حاصل می‌شود که بر شمارش انواعش –چه رسد به حساب یکایک جزئیّاتش- جمیع حسابگران قادر نیستند؛ و مقدار بزرگی آن را احدی از جهانیان نمی‌تواند اندازه‌گیری کند، بلکه بر قلب هیچ بشری خطور نکرده، و هیچ چشمی حقیقت آن را ندیده، و اثری از آن را حکایت ننموده است!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۹۷