شیخ مفید گوید:

صبح که شد، ابن زیاد سر امام حسین (ع) را فرستاد که در کوچه‌های کوفه و بین همه‌ی قبایل چرخاندند. (آن‌گاه اشعاری را از قول یکی از فرزانگان در سوگ این شهید از خاندان رسول الله (ص) و سرّ برافراشته‌اش بر نیزه‌ها و نگاه مردم به آن سر آورده است.)

قال المفید:

وَ لَمَّا أَصْبَحَ عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ زِیَادٍ بَعَثَ بِرَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) فَدِیرَ بِهِ فِی سِکَکِ الْکُوفَهِ کُلِّهَا وَ قَبَائِلِهَا.[۱] ثُمَّ أَمَرَ ابْنُ زِیَادٍ بِرَأْسِ الْحُسَیْنِ ع فَطِیفَ بِهِ فِی سِکَکِ الْکُوفَهِ وَ یَحِقُّ لِی أَنْ أَتَمَثَّلَ هُنَا بِأَبْیَاتٍ لِبَعْضِ ذَوِی الْعُقُولِ یَرْثِی بِهَا قَتِیلًا مِنْ آلِ الرَّسُولِ (ص) فقال:

رَأْسُ ابْنِ بِنْتِ مُحَمَّدٍ وَ وَصِیِّهِ                          لِلنَّاظِرِینَ عَلَى قَنَاهٍ یُرْفَعُ‏

وَ الْمُسْلِمُونَ بِمَنْظَرٍ وَ بِمَسْمَعٍ                  لَا مُنْکِرٌ مِنْهُمْ وَ لَا مُتَفَجِّعٌ‏

 کُحِلَتْ بِمَنْظَرِکَ الْعُیُونُ عَمَایَهً                 وَ أَصَمَّ رُزْؤُکَ کُلَّ أُذُنٍ تَسْمَعُ‏

أَیْقَظْتَ أَجْفَاناً وَ کُنْتَ لَهَا کَرًى                          وَ أَنَمْتَ عَیْناً لَمْ تَکُنْ بِکَ تَهْجَعُ‏

مَا رَوْضَهٌ إِلَّا تَمَنَّتْ أَنَّهَا                        لَکَ حُفْرَهٌ وَ لِحَظِّ قَبْرِکَ مَضْجَع‏[۲]

[۱]– الارشاد: ۲۴۵، البحار ۴۵: ۱۲۱٫

[۲]– اللهوف: ۲۰۳، البحار ۴۵: ۱۱۹٫