روز پنجشنبه مورخ ۳۰ مرداد ماه ۱۳۹۹، اولین شب از مراسم عزاداری سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در «هیات عبدالله بن الحسن علیهما السلام» تهران با سخنرانی حضرت «آیت الله صدیقی» برگزار شد که مشروح آن تقدیم می شود.
«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
دین برای چیست؟
خدای متعال دین را برای سعادتِ دنیا و آخرت فرستاده است، انبیاء علیهم السلام هم مبلّغِ دینِ خدای متعال هستند، «دین» دفترچه‌ی راهنمای بشر است. هر کارخانه‌ای برای تولیدِ خود یک دفترچه‌ی راهنما دارد، ما هم تولیدِ دستگاهِ خدای متعال هستیم، خودِ خدای متعال می‌داند که چه چیزهایی به مصلحتِ ماست و چه چیزهایی مفسده است.
بهترین دین، سازنده‌ترین دین، عزّت‌آفرین‌ترین دین دینِ اسلام است. خدای متعال این دین را فرستاده است و برای ماندگاری و اجراء این دین و تضمینِ سعادتِ بشر چند پایگاه را به ما معرّفی کرده است.
مسئله‌ی «حکومت» در دین
یکی «أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ»[۲]؛ هر پیغمبری مأمور است که حکومت تشکیل بدهد، و همه‌ی مخلوق مکلّف هستند که تحتِ فرمانِ خلیفه‌ی خدای متعال باشند، دستورِ خدای متعال است، رفراندوم نیست، انتخابات نیست، انتصاب است.
همانطور که خدای متعال در وجودِ فردیِ ما «عقل» قرار داده است، «پیغمبر» در وجودِ جمعیِ ما «عقلِ جامعه» است، و این «عقل» موهبت و حجّتی از جانبِ خدای متعال است.
بعد از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم دوازده نورِ پاک حکّامِ بشر هستند. اگر بشر فریبِ شیطان را نمی‌خورد و پرچمِ غدیر را در اهتزاز نگه می‌داشت و تسلیمِ سقیفه نمی‌شد، وجودِ مقدّسِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها قسمِ جلاله خوردند و فرمودند: «وَ اللَّهِ لَوْ تَکَافُّوا عَنْ زِمَامٍ نَبَذَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص لَاعْتَلَقَهُ وَ لَسَارَ بِهِمْ سَیْراً سُجُحاً لَا یَکْلُمُ خِشَاشُهُ وَ لَا یُتَعْتَعُ رَاکِبُهُ وَ لَأَوْرَدَهُمْ مَنْهَلًا نَمِیراً»[۳]؛ والله اگر زمامِ ناقه‌ی حکومت را به دستِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه می‌دادند حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه این مرکب را رام می‌کردند و امّت را بر این مرکب سوار می‌کرد، و در یک سیرِ آرامی این‌ها را به چشمه‌ی زندگی می‌رساند.
دین برای زندگی آمده است، «اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ»[۴]، هدفِ دین این است که هم زندگیِ دنیای ما را یک زندگیِ دلپذیر همراه با آرامش و آسایش قرار بدهد و هم ابدیّتِ ما را تأمین کند، شبِ اولِ قبرِ ما، برزخِ ما، قیامتِ ما؛ بعد اینکه ابدیّتِ ما یک ابدیّتی در ترازِ انسانِ کامل باشد.
در کنارِ مسئله‌ی حکومتِ معصوم علیه السلام، حکومتِ پیغمبر، حکومتِ امام، حکومتِ مجتهدِ عادل، که مجتهدِ ولی فقیه حکومتِ علم و عدالت است، حکومتِ ایمان و اخلاق است، حکومتِ قانون است، حکومتِ دین است، حکومتِ شخص نیست، امام را دیدید، حضرت آقا را می‌بینید، بوی پیغمبران را می‌دهند، خودشان و زندگی‌شان مانندِ همه‌ی مردم است، کاخ‌نشین نیستند، تافته‌های جدا بافته نیستند، علم دارند، خداترسی دارند، اشک دارند، سحر دارند، مردمی هستند، اهلِ ایثار هستند، سوابقِ درخشانی دارند.
خدای متعال «حکومت» را برای پاسداری از زندگیِ خوب در اختیارِ مردم قرار داده است، «حکومت» وسیله‌ی نجاتِ مردم است، «حکومت» تأمین‌کننده‌ی عدالت است، «حکومت» مقابلِ استبداد و زورگویی است، «حکومت» در اسلام استکبارستیز است، در «حکومتِ اسلامی» حاکم بنده‌ی خوبِ خداست و برای تأمینِ بندگی از جانبِ خدای متعال مأموریت دارد.
در کنارِ مسئله‌ی «حکومت» خدای متعال به خودِ مردم برای حفاظتِ دین در چند جبهه مأموریت داده است، یکی جبهه‌ی اینکه «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا»[۵]، خدای متعال از آحادِ مردمِ مؤمن با فرمان و دستور و امرِ ربوبی می‌خواهد که ما زیرِ بارِ فاسق نرویم.
«مسئولیت‌های اجرایی» امانت است
اگر ما در انتخابات انسانِ سالم انتخاب نکنیم… انسانی که سالم است امکاناتِ ممکلت را در اختیار بگیرد، انسانی که مطمئن هستید به بیت المال خیانت نمی‌کند، بیت المال را صرفِ جریانِ خود نمی‌کند، صرفِ برادر و خواهرِ خود نمی‌کند، دستِ بستگانِ خود را در سرنوشتِ مؤمنین دخیل نمی‌کند، حفیظ و علیم است، اگر ما این موضوع را رعایت نکردیم… این مردم بودند که یزید را یزید کردند، یزید هم یزید نبود، این مردم بودند که معاویه را معاویه کردند، و اگر دلِ مردم به خودشان می‌سوخت و به فکرِ آخرتِ خود بودند فریبِ شعارهای دروغینِ معاویه را نمی‌خوردند.
«إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا»، این امانت «مسئولیت‌های سیاسی و اجراییِ یک کشور» است.
مسئله‌ی احیای امر به معروف و نهی از منکر در دهه‌ی عاشورا
خدای متعال در کنارِ این جبهه پایگاهِ سومی را به مردم سپرده است و آن «امر به معروف و نهی از منکر» است. دهه‌ی عاشورا دهه‌ی امر به معروف و نهی از منکر است، دهه‌ی احیای این دو فریضه‌ی فراموش شده است.
«امر به معروف و نهی از منکر» علامتِ حیاتِ جامعه است، انسانِ مُرده از خود دفاع نمی‌کند، اگر کسی به مُرده لگد بزند یا به او احترام بگذارد آن یک جنازه است و روح ندارد و عکس العملی نشان نمی‌دهد، ولی انسانِ زنده اینطور نیست، اگر کسی به او احترام می‌گذارد… «هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ»[۶]، و اگر کسی به او بی‌احترامی می‌کند، تکبّر در برابرِ متکبّر «عبادت» است، «اَلتَّکَبُّرُ مَعَ الْمُتَکَبِّرِ عِبادَهٌ».
این عکس العمل که جامعه در برابرِ قانون‌شکنی و فساد و رشوه و بی‌عفتی و هرزگی و سازش با دشمن و مملکت فروشی و قراردادهای ننگین بی‌تفاوت نباشد، عکس‌العملی بازدارنده و متناسب با شرایط و زمان و اشخاص و امضاءکنندگان و مرتکبینِ خلاف نشان بدهد.
این نکته از اساسی‌ترین مسائلِ بشر است، ریشه در ادیانِ الهی دارد، حضرت لقمان که پیغمبر نیست ولی خدای متعال نامِ او را برده است، در قرآن کریم یک سوره به نامِ لقمان است، نصایحِ لقمان برای نسلِ جوان ضروری است که بشنوند، چون خودِ خدای متعال برخی از نصایحِ لقمان را آورده است، او چند توصیه به پسرِ خود دارد که در سوره مبارکه لقمان آمده است، یکی این است که می‌گوید: «یَا بُنَیَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ»[۷]، پسرِ من! فرزندِ دلبندِ من! خدا یکی است! در عالَم یک قدرت هست، نکند حُرمتِ او را بشکنی، قدرتِ لایتنهی است، علمِ لایتنهی است، تدبیرِ عالَم به دستِ اوست، نکند برای او شریک قائل بشوی و بجای پرستشِ او هواپرست بشوی، پول پرست بشوی، قدرت پرست بشوی، جریانِ سیاسیِ خاصّی را بپرستی، علم پرست بشوی، خرافه پرست بشوی، بلکه خدا را بپرست، و بجز خدای متعال را پرستش نکن.
در سوره مبارکه یس… توصیه می‌کنیم سوره مبارکه یس را هم شب‌ها و هم صبح‌ها بخوانید، من گاهی توفیق پیدا می‌کنم و شب‌ها می‌خوانم ثوابِ آن را به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هدیه می‌کنم و صبح‌ها هم به مادرِ امام زمان روحی فداها تقدیم می‌کنم، باشد که سفارشِ ما را به ولی‌نعمتِ ما بکنند و هوای ما را داشته باشند.
سوره مبارکه یس اسرارآمیز است، «إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ قَلْباً وَ قَلْبُ الْقُرْآنِ یس»[۸]، برای هر چیزی یک قلبی وجود دارد، قلبِ قرآن کریم سوره مبارکه یس است. زیاد سوره مبارکه یس را بخوانید.
مرحوم آقای کشمیری اعلی الله مقامه الشّریف از عرفا بود، مجتهد بود، عارف بود، مورد علاقه‌ی شدید حضرت امام بود، امام او را از طریقِ آقازاده‌شان حاج آقا مصطفی در نجف کشف کردند و در قم برای ایشان خانه خریدند و جزوِ اشخاصِ صاحب‌باطن بود، ایشان گاهی نزدیک به صد مرتبه سوره مبارکه یس را می‌خواندند، عاشق بودند.
در سوره مبارکه یس می‌خوانیم: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِی هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ»[۹]. اینکه در نمازهای خود «اهدِنَا الصِّراطَ المُستَقِیمَ»[۱۰] می‌گوییم، کدام صراطِ مستقیم است؟ سوره مبارکه یس این را معنی کرده است، فرمود: بنی‌آدم! آیا من با شما پیمان و عهد نبستم که شیطان را عبادت نکنید؟
مگر ما شیطان را دیده‌ایم که عبادت کنیم؟ مگر شیطان‌پرستِ جاهلِ بدبخت شیطان را دیده است که می‌گوید من شیطان‌پرست هستم؟ این شیاطینِ انسی هستند که با فرید به شیطانِ مرموزِ نامرئی این جوان‌ها را اینطور جهنّمی و بی‌هویّت و بی‌عقل می‌کند و به حماقت می‌کشاند و افسارِ آن‌ها را به دست می‌گیرد و هر چه می‌تواند از او سواری می‌گیرد. ما شیطان را نمی‌بینیم ولی هر گناهی «اطاعت از شیطان» است، هر گناهی که بشر مرتکب می‌شود در حالِ عبادتِ شیطان است، این عبادتِ در اطاعت است، «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِی هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ»، گناه نکنید، خلاف نکنید، بدی نکنید، ظلم نکنید، نیش زبان نداشته باشید، بداخلاقی نکنید، به پدر و مادرِ خودتان اخم نکنید، نکند یک وقتی در برابرِ کم حوصلگیِ آن‌ها تندی نشان بدهید، این‌ها عبادتِ شیطان است، خروجِ از بندگیِ خدای متعال است، «وَأَنِ اعْبُدُونِی»، زندگیِ خودتان را با دستوراتِ من منطبق کنید، «هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ»، این صراط مستقیم است.
حضرت لقمان بعد از توصیه‌ی به مسئله‌ی توحید و پرهیز از شرک سفارشِ والدین را می‌کند و بعد می‌فرماید: «أَقِمِ الصَّلَاهَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْکَرِ»[۱۱]، باز مسئله‌ی امر به معروف و نهی از منکر را مطرح می‌کند.
اما خدای متعال در سوره مبارکه آل عمران چند مرتبه مسئله‌ی امر به معروف و نهی از منکر را بیان کرده است، یک مرتبه از آحادِ مردم خواسته است که نظارت داشته باشید، مقابلِ خلاف را بگیرید، «کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّهٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ»[۱۲]، همه باید امر به معروف و نهی از منکر کنند، در برابرِ بدی تماشاگر نباشید، واگیرِ ظلم و فساد برتر از میکروب و ویروس کروناست، هرزگی و بی‌عفّتی زود منتشر می‌شود، همه‌ی خانواده‌ها را آلوده می‌کند، رشوه همینطور است، تنبلی هم از نظرِ روانشناسی جزوِ بیماری‌های واگیردار است، یک نفر تنبل در خانه همه را به تنبلی می‌کشاند.
انسانی که زنده است، انسانی که غیرت دارد، انسانی که عرضه دارد، انسانی که دین دارد در برابرِ تمامِ گناهان و بدی‌ها و فسادها بی‌تفاوت نیست.
چطور امر به معروف کنیم؟ اول از خودمان شروع کنیم، «مَنْ لَمْ یَجْعَلْ لِلَّهِ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظاً فَإِنَّ مَوَاعِظَ اَلنَّاسِ لَنْ تُغْنِیَ عَنْهُ شَیْئاً»[۱۳].
مرحوم شیخ شوشتری… ما چند شیخ شوشتری داریم، همه جزوِ بزرگان هستند، ولی شیخ اکبر، شیخ جعفر شوشتری هست، مرجعِ تقلید است، صاحبِ فتوای جهاد است، در برابرِ وهابیت ایستاده است و حکمِ جهاد داده است، بعد از آنکه این نانجیب‌ها به کربلا حمله بردند و ضریح مقدّسِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را سوزاندند، خودِ این شیخ در جهاد شرکت کرد و مردمِ نجف قیام کردند و وهابیت را در عراق سرکوب کردند و بیرون کردند. انسانِ قدرتمند و بزرگی است، نفوذِ او هم به قدری است که می‌توان گفت جزوِ مراجعِ بسیار پُرنفوذ است، اما هر روز یک خلوتی با خود داشته است، می‌گفته است که تو نطفه بودی و عَلَقه شدی و در جنین بودی و خون می‌خوردی و متولد شدی و در برابرِ یک پشه عاجز بودی و اگر مأموریت الهی در دلِ مادر گذاشته نشده بود در کثافتِ خودت خفه می‌شدی، بعد جعفر کوچولو شدی، بعد شیخ جعفر شدی، حال به تو آیت الله می‌گویند، فراموش نکنی که سابقه‌ی تو چه بوده است، بدان طولی نمی‌کشد که خواهی مُرد، این لباس را از تنِ تو می‌کَنَند، تو را می‌برند و در قبر می‌گذارند، جیفه می‌شوی، به چه چیزِ خودت می‌نازی؟ چرا خودت را می‌گیری؟
این را «امر به معروف به خود» می‌گویند، «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ»[۱۴]، انسان خود را فراموش می‌کند و به این و آن گیر می‌دهد، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه فرمودند: «طُوبی لِمَن شَغَلَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ الناس»[۱۵]، این دعای حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه دعای مستجاب است. اگر هر روز پنج دقیقه بنشینید و وجدانِ خودتان را واعظ قرار بدهید و خودتان را نصیحت کنید و بگویید تو جوان هستی و شیطان دشمنِ توست و می‌خواهد جوانیِ تو را ضایع کند و می‌خواهد یک کارهایی کند که آبروی تو برود و آینده‌ی تو به خطر بیفتد، فراموش نکن که خدای متعال بالای سرِ توست، فراموش نکن که مرگ در پیش است، بنشینیم و خودمان را موعظه کنیم، خودمان را به خوبی‌ها امر کنیم و از بدی‌ها نهی کنیم، وقتِ خواب هم قبل از خواب پنج دقیقه بخاطرِ خدای متعال خلوت کنید و بگویید امروزِ خودت را چکار کردی؟ آیا امروز امام زمان ارواحنا فداه را ناخشنود نکردی؟ آیا امروز خدای متعال از تو راضی است؟ آیا غضبِ خدای متعال را به جوش نیاوردی؟ آیا امروز کارهای تو نمره دارد؟ آیا امروزِ خودت را ذخیره‌ی قیامت کرده‌ای یا به هدر داده‌ای یا خجالتی به بار آورده‌ای؟
یک مرتبه صبح فکر کن و به خودت امر و نهی کن و شب یک فکر کن و اگر کارهای خلاف کردی توبه کن و اگر کارهای خوب کردی شکر کن، از خودت تشکر کن.
این چند شب که در خدمت شما هستیم ان شاء الله می‌خواهیم مطالبی در مورد امر به معروف و نهی از منکر با یکدیگر گفتگو کنیم، باشد که امام زمان ارواحنا فداه… مجلسِ جدّ امام زمان ارواحنا فداه است و مجلسی که به نامِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه است حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در آن مجلس حضور دارند، باور کنید صاحب مجلس حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هستند و به همه خوش‌آمد می‌فرمایند، و شما با ایشان گریه می‌کنید.
باید در این محفل دل‌ها پاک بشود، باید اکسیرِ محبّتِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه همه‌ی ما را در مسیرِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه و شهید سلیمانی و شهید حججی و امام شهدا قرار بدهد، باید همّتِ ما همّتِ کربلایی و عاشورایی باشد.
روضه حضرت مسلم صلوات الله علیه
نام مبارک حضرت مسلم صلوات الله علیه را بردند، جریان حضرت مسلم سلام الله علیه خیلی رقّت‌بار است، در ابتدای شب آن همه جمعیتی که با ایشان بیعت کرده بودند آمدند و به ایشان اقتدا کردند، مسجد از جمعیت موج می‌زد، اما وقتی نماز عشاء را خواندند حتّی یک نفر هم پشتِ ایشان نماند، حضرت مسلم صلوات الله علیه را بعد از آن استقبال تنها گذاشتند، خوش‌استقبال بودند اما بدبدرقه بودند.
شب جمعه است، دل‌های خودتان را به مسجد کوفه ببرید، مزار حضرت مسلم صلوات الله علیه و حضرت هانی علیه السلام در کنار مسجد کوفه است، ان شاء الله خدای متعال رئیسِ تازه‌نفسِ قوه قضائیه را سلامت بدارد، وقتی ایشان با ما همسفر بودند می‌گفتند برای ما مجرّب است که اگر کسی حاجت داشته باشد و یک ختم صلوات برای حضرت مسلم صلوات الله علیه نذر کند حاجت‌روا می‌شود.
حضرت مسلم صلوات الله علیه باب‌الحوائج هستند، اولین قربانی و خط‌شکن هستند، ایشان درِ بهشت را باز کرده است، شهدای کربلا به دنبالِ حضرت مسلم صلوات الله علیه رفتند.
اولا اینکه مردم دورِ ایشان را خالی کردند و ایشان را تنها گذاشتند، ثانیاً اینکه هیچ دری به روی ایشان باز نبود، غریب و تنها در کوچه‌های کوفه سرگردان بودند، بالاخره یک بانویی در باز کرد و شناخت و احترام کرد، ولی ای کاش نشناخته بود، پسرِ نانجیبِ او جای حضرت مسلم صلوات الله علیه را لو داد، دورِ خانه محاصره شد، حضرت مسلم صلوات الله علیه یک شب تنها بودند، یک شهر گرگ و یک حضرت مسلم صلوات الله علیه تنها بودند، حضرت مسلم صلوات الله علیه آنقدر از خودشان دفاع کردند که دیدند از عهده‌ی ایشان برنمی‌آیند، برای ایشان کمین زدند و ایشان را فریب دادند و امان دادند، ایشان را دست‌بسته به دارالعماره بردند، حضرت مسلم صلوات الله علیه تشنه بودند و آب خواستند، شمشیر زده بودند و لبِ مبارکِ ایشان پاره شده بود، دندان‌های مبارکِ ایشان خون داشت، آب نصیبِ ایشان نشد…
وقتی حضرت مسلم صلوات الله علیه را بالای دارالعماره بردند که سرِ ایشان را آنجا ذبح کنند دیدند که ایشان گریه کردند، گفتند: مسلم! تو دم از انقلاب می‌زنی و باید این روزها را پیش‌بینی می‌کردی، چرا گریه می‌کنی؟ فرمودند: به حالِ خودم گریه نمی‌کنم، من نامه نوشته‌ام که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه تشریف بیاورند… مطمئن هستم که حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه حضرت زینب کبری سلام الله علیها و حضرت رباب سلام الله علیها را به همراه دارند… آنجا یک سلامی به حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه داد…
حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه هم وقتی در کربلا تنها ماندند، یک نگاهی به طرفِ راست و چپ کردند و دیدند نه حضرت اباالفضل العباس صلوات الله علیه مانده است… نه حضرت علی اکبر صلوات الله علیه مانده است… نه سرداری… نه سربازی… «هَل مِن ناصرٍ یَنصُرُنی» فرمودند… هیچ کسی پاسخِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را نداد… اینجا حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه رو کردند به شهدا… اولین شهیدی که نام بردند حضرت مسلم صلوات الله علیه بودند… صدا زدند: «یا مُسْلِمَ بْنَ عَقیلٍ، وَ یا هانِىَ بْنَ عُرْوَهَ، وَ یا حَبیبَ بْنَ مَظاهِرَ، وَ یا زُهَیْرَ بْنَ الْقَیْنِ، وَ یا یَزیدَ بْنَ مَظاهِرَ، وَ یا یَحْیَى بْنَ کَثیرٍ، وَ یا هِلالَ بْنَ نافِعٍ، وَ یا إِبْراهِیمَ بْنَ الُحصَیْنِ، وَ یا عُمَیْرَ بْنَ الْمُطاعِ، وَ یا أَسَدُ الْکَلْبِىُّ، وَ یا عَبْدَاللَّهِ بْنَ عَقیلٍ، وَ یا مُسْلِمَ بْنَ عَوْسَجَهَ، وَ یا داوُدَ بْنَ الطِّرِمَّاحِ، وَ یا حُرُّ الرِّیاحِىُّ، وَ یا عَلِىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ، وَ یا أَبْطالَ الصَّفا، وَ یا فُرْسانَ الْهَیْجاءِ، مالی أُنادیکُمْ فَلا تُجیبُونی»[۱۶]…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
دعا
خدایا! تو را به عظمت حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه قسم می‌دهیم امام زمان ارواحنا فداه را برسان.
خدایا! جوان‌های پاک‌دلِ ما را در طهارتِ نفس و در سنگرِ تقوا ثابت‌قدم بفرما.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهیم هر بلایی که این مملکت و این مردم را و این جوان‌های نازنین را تهدید می‌کند دور بفرما.
خدایا! بلای این ویروس را از سرِ شیعیان به دشمنان‌شان متوجه بفرما.
خدایا! به زودی زود امنیتِ برگزاریِ مجالس و حرم‌های شریف را به ما برگردان.
خدایا! تو را به محمد و آل محمد علیهم السلام قسم می‌دهیم جمعِ ما را کنارِ قبرِ شریفِ حضرت مسلم صلوات الله علیه و حضرت هانی صلوات الله علیه مقدّمه‌ی زیارتِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه قرار بده.
خدایا! سایه پُربرکتِ رهبرِ بزرگوارمان را مستدام بدار.
خدایا! عمومِ مریض‌ها، حضرت آقای فاطمی‌نیا، عالِمِ جلیل‌القدرِ دیگر، مریض‌های سفارش‌شده را شفای عاجل و کامل روزی بفرما.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] سوره مبارکه نساء، آیه ۵۹ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ ۖ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ ۚ ذَٰلِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلًا)
[۳] معانی الأخبار، جلد ۱، صفحه ۳۵۴ (حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ اَلْحَسَنِ اَلْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اَلرَّحْمَنِ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْحُسَیْنِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو اَلطَّیِّبِ مُحَمَّدُ بْنُ اَلْحُسَیْنِ بْنِ حُمَیْدٍ اَللَّخْمِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ زَکَرِیَّا قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ اَلْمُهَلَّبِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْحَسَنِ عَنْ أُمِّهِ فَاطِمَهَ بِنْتِ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: لَمَّا اِشْتَدَّتْ عِلَّهُ فَاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ اِجْتَمَعَ عِنْدَهَا نِسَاءُ اَلْمُهَاجِرِینَ وَ اَلْأَنْصَارِ فَقُلْنَ لَهَا یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ کَیْفَ أَصْبَحْتِ مِنْ عِلَّتِکِ فَقَالَتْ أَصْبَحْتُ وَ اَللَّهِ عَائِفَهً لِدُنْیَاکُمْ قَالِیَهً لِرِجَالِکُمْ لَفَظْتُهُمْ قَبْلَ أَنْ عَجَمْتُهُمْ وَ شَنَأْتُهُمْ بَعْدَ أَنْ سَبَرْتُهُمْ فَقُبْحاً لِفُلُولِ اَلْحَدِّ وَ خَوَرِ اَلْقَنَاهِ وَ خَطَلِ اَلرَّأْیِ وَ بِئْسَ مٰا قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اَللّٰهُ عَلَیْهِمْ وَ فِی اَلْعَذٰابِ هُمْ خٰالِدُونَ لاَ جَرَمَ لَقَدْ قَلَّدْتُهُمْ رِبْقَتَهَا وَ شَنَنْتُ عَلَیْهِمْ عَارَهَا فَجَدْعاً وَ عَقْراً وَ سُحْقاً لِلْقَوْمِ اَلظَّالِمِینَ وَیْحَهُمْ أَنَّى زَحْزَحُوهَا عَنْ رَوَاسِی اَلرِّسَالَهِ وَ قَوَاعِدِ اَلنُّبُوَّهِ وَ مَهْبِطِ اَلْوَحْیِ اَلْأَمِینِ وَ اَلطَّبِینِ بِأَمْرِ اَلدُّنْیَا وَ اَلدِّینِ- أَلاٰ ذٰلِکَ هُوَ اَلْخُسْرٰانُ اَلْمُبِینُ وَ مَا نَقَمُوا مِنْ أَبِی حَسَنٍ نَقَمُوا وَ اَللَّهِ مِنْهُ نَکِیرَ سَیْفِهِ وَ شِدَّهَ وَطْأَتِهِ وَ نَکَالَ وَقْعَتِهِ وَ تَنَمُّرَهُ فِی ذَاتِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اَللَّهِ لَوْ تَکَافُّوا عَنْ زِمَامٍ نَبَذَهُ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لاَعْتَلَقَهُ وَ لَسَارَ بِهِمْ سَیْراً سُجُحاً لاَ یَکْلُمُ خِشَاشُهُ وَ لاَ یُتَعْتَعُ رَاکِبُهُ وَ لَأَوْرَدَهُمْ مَنْهَلاً نَمِیراً فَضْفَاضاً تَطْفَحُ ضِفَّتَاهُ وَ لَأَصْدَرَهُمْ بِطَاناً قَدْ تَخَیَّرَ لَهُمُ اَلرَّیَّ غَیْرَ مُتَحَلٍّ مِنْهُ بِطَائِلٍ إِلاَّ بِغَمْرِ اَلْمَاءِ وَ رَدْعِهِ سَوْرَهَ اَلسَّاغِبِ وَ لَفُتِحَتْ عَلَیْهِمْ بَرَکَاتُ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْأَرْضِ وَ سَیَأْخُذُهُمُ اَللَّهُ بِمٰا کٰانُوا یَکْسِبُونَ أَلاَ هَلُمَّ فَاسْمَعْ وَ مَا عِشْتَ أَرَاکَ اَلدَّهْرُ اَلْعَجَبَ وَ إِنْ تَعْجَبْ وَ قَدْ أَعْجَبَکَ اَلْحَادِثُ إِلَى أَیِّ سِنَادٍ اِسْتَنَدُوا وَ بِأَیَّهِ عُرْوَهٍ تَمَسَّکُوا اِسْتَبْدَلُوا اَلذُّنَابَى وَ اَللَّهِ بِالْقَوَادِمِ وَ اَلْعَجُزَ بِالْکَاهِلِ فَرَغْماً لِمَعَاطِسِ قَوْمٍ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً – أَلاٰ إِنَّهُمْ هُمُ اَلْمُفْسِدُونَ وَ لٰکِنْ لاٰ یَشْعُرُونَ – أَ فَمَنْ یَهْدِی إِلَى اَلْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لاٰ یَهِدِّی إِلاّٰ أَنْ یُهْدىٰ فَمٰا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ – أَمَا لَعَمْرُ إِلَهِکَ لَقَدْ لَقِحَتْ فَنَظِرَهٌ رَیْثَمَا تُنْتَجُ ثُمَّ اِحْتَلَبُوا طِلاَعَ اَلْقَعْبِ دَماً عَبِیطاً وَ زُعَافاً مُمْقِراً هُنَالِکَ یَخْسَرُ اَلْمُبْطِلُونَ وَ یَعْرِفُ اَلتَّالُونَ غِبَّ مَا أَسَّسَ اَلْأَوَّلُونَ ثُمَّ طِیبُوا عَنْ أَنْفُسِکُمْ أَنْفُساً وَ اِطْمَئِنُّوا لِلْفِتْنَهِ جَأْشاً وَ أَبْشِرُوا بِسَیْفٍ صَارِمٍ وَ هَرْجٍ شَامِلٍ وَ اِسْتِبْدَادٍ مِنَ اَلظَّالِمِینَ یَدَعُ فَیْئَکُمْ زَهِیداً وَ زَرْعَکُمْ حَصِیداً فَیَا حَسْرَتَى لَکُمْ وَ أَنَّى بِکُمْ وَ قَدْ عُمِّیَتْ عَلَیْکُمْ أَ نُلْزِمُکُمُوهٰا وَ أَنْتُمْ لَهٰا کٰارِهُونَ .)
[۴] سوره مبارکه انفال، آیه ۲۴ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ ۖ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ)
[۵] سوره مبارکه نساء، آیه ۵۸ (إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا وَإِذَا حَکَمْتُم بَیْنَ النَّاسِ أَن تَحْکُمُوا بِالْعَدْلِ ۚ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا یَعِظُکُم بِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ کَانَ سَمِیعًا بَصِیرًا)
[۶] سوره مبارکه الرحمن، آیه ۶۰
[۷] سوره مبارکه لقمان، آیه ۱۳ (وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَیَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ)
[۸] مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، جلد ۴، صفحه ۳۲۳
[۹] سوره مبارکه یس، آیات ۶۰ و ۶۱
[۱۰] سوره مبارکه حمد، آیه ۵
[۱۱] سوره مبارکه لقمان، آیه ۱۷ (یَا بُنَیَّ أَقِمِ الصَّلَاهَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَکَ ۖ إِنَّ ذَٰلِکَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ)
[۱۲] سوره مبارکه آل عمران، آیه ۱۱۰ (کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّهٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ ۗ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتَابِ لَکَانَ خَیْرًا لَهُمْ ۚ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَکْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ)
[۱۳] الأمالی (للمفید)، جلد ۱، صفحه ۲۸
[۱۴] سوره مبارکه مائده، آیه ۱۰۵ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ ۖ لَا یَضُرُّکُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ ۚ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)
[۱۵] نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶
[۱۶] معالی السبطین، جلد ۲، صفحه ۱۷
پاسخ دهید