زان روز که بر خاک فِتاد آن قد و قامت                      

بر خویش فرو رفت ز غم ، صبح قیامت

 آفاق به سر ، خاک سیه ریخت ز ظلمت                      

در خاک ، نهان گشت چو خورشید امامت

 آن روز که کَندند ز جا خیمه ی او را                 

چون کرد دگر خرگه افلاک ، اقامت؟

 بر نیزه چو دید آن سر آغشته به خون را                     

پنداشت جهان سر زده خورشید قیامت

 هر کس که تن بى نفسش دید و نفس زد                     

باشد ز نفس بر لبش انگشت ندامت

 آن کس که لب تشنه ی او دید و نشد آب            

بر سینه زند از دل خود ، سنگ ملامت

از بار گران غم آن تشنه لبان بود                    

کآن دم نتوانست ز جا خاست ،قیامت

 آن را که نشد دیده پُر از خون ز عزایش                      

باشد مژه ، دندان ، نگه ، انگشتِ ندامت

 آن کیست که چون لعل ، پُر از خون جگر نیست                       

در ماتم آن گوهر دریاى کرامت؟ 

روز ،آتش آهی است که خیزد زدل شام                 

شب، خاک سیاهی است که بر سر کند، ایام

شاعر: واعظ قزوینی