یک عرضی هم نسبت به فرمایشاتِ مقام معظم رهبری… که چه رهنمودی، چه چشم‌اندازی برای مجلس ارائه فرمودند، چه نسخه‌ای برای این‌ها پیچیدند، خدا کند قدرِ خودشان را بدانند. امام می‌فرمودند «ملاک حالِ فعلیِ افراد است»، این‌ها الآن خوب هستند، ولی آیا دو سالِ دیگر خوب و انقلابی می‌مانند؟ آیا دلسوزِ مردم هستند؟ آیا جلوی خیانت‌ها را می‌گیرند؟ آیا نظارت می‌کنند؟ آیا رأیِ درست می‌دهند؟ ان شاء الله این توصیفی که حضرت آقا کردند برای این‌ها ثباتِ قدم ایجاد کند و خودشان را نبازند و امینِ مردم باشند و به قسمی که خوردند پایبند باشند.

حضرت آقا هم نسبت به این بیماری اظهارِ نگرانی کردند، و هم از عدمِ رعایتِ بعضی‌ها گله نمودند. این یک چیزی است که دفعِ خطراتِ جانی جزوِ واجبات است. آیت الله سیستانی می‌فرمایند کسانی که مبتلا هستند و مراعات نکنند و به جایی بروند که کسی مبتلا بشود و بمیرد، شخصِ مریض ضامنِ جانِ آن میّت است، در همین بیماری هم فتوا داده‌اند، و بعید نیست که فتوای همه‌ی مراجع همین باشد، بالاخره سببیّت موجبِ ضمان است، اگر انسان باعث بشود کسی بیمار بشود «ضامن» است، ضامنِ هزینه‌ها و مشکلات و جان و خونِ اوست. هم خودمان رعایت کنیم، خدای نخواسته خودکشی به حساب نیاید، اگر انسان رعایت نکند و مبتلا بشود و بمیرد جوابِ خدای متعال را ندارد که چرا جانِ خود را حفظ نکرده است.

دوم «تعاون» بود. حضرت آقا در ماه مبارک رمضان به «کمک‌های مؤمنانه» تعبیر کردند که الحمدلله هم این مسجد و هم این مدرسه‌ی علمیه کم نگذاشتند، طلبه با درآمدِ ناچیزِ طلبگیِ خود که همه‌ی شما می‌دانید چقدر است عزّت نفس دارند، سرمایه‌ی ایمان دارند، مناعتِ طبع دارند، ارباب دارند، دستِ آن‌ها نزدِ کسی دراز نیست، ولی واقعاً در سختی و تنگنا هستند، مع ذلک بسته‌های غذایی تدارک دیدند و در کمک‌های مؤمنانه کم نیاوردند. این مسجد هم هم قربانی‌های اولِ ماه خود را داشتند که به فضلِ الهی برای مؤمنین یک آرامشی است، و هم کمک‌هایی که بسته‌های غذایی تدارک دیدند، ولی حال باید بصورتِ یک تعاون و پویششِ جدیدی شروع بشود.