زن و مرد از سه راه به یکدیگر محرم مى ‏شوند: نسب (خویشاوندى)، رضاع (شیرخوردن) و ازدواج.

راه سوم (ازدواج) در فقه بر دو قسم است: دائمى و موقت. عقد دائم آن است که مدت زناشویى در آن تعیین نشود و عقد موقّت آن است که مدت زناشویى در آن تعیین شود. براى مثال زن را به مدّت یک  ساعت، یک  روز، یک  ماه، یک  سال و بیشتر عقد کنند. زنى که به این قسم عقد شود، متعه و صیغه گفته مى ‏شود.[۱]

پی نوشت

[۱] – البته برخى از مراجع بزرگوار تقلید آیات عظام وحید، تبریزى و مکارم معتقدند که اگر مدت عقد موقت از عمر طبیعى زن و شوهر یا یکى از آن دو بیشتر باشد، احتیاط واجب آن است که احکام عقد دائم را بر آن جارى سازند و آیه ‏اللّه ‏ بهجت به صورت فتوا فرموده ‏اند. و آیه ‏اللّه ‏ سیستانى مى ‏فرماید این عقد موقت باطل است و به عقد دائم تبدیل نمى ‏شود (ر.ک: سیستانى، وحید، تبریزى، منهاج الصالحین، فى عقد المتعه و مکارم، استفتاآت، ج ۲، س ۱۰۰۸٫