امام حسن مجتبی علیه الصلاه و السلام از وجود نازنین جدِّ بزرگوارشان خاتم الأنبیاء محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلّم نقل می‌کنند که «دَعْ مَا یَرِیبُکَ إِلَى مَا لَا یَرِیبُک» آنچه که شما را به شک می‌اندازد رها کنید، یقین را از دست ندهید، وقتی ایمانِ انسان ایمان هست، باید ایمانِ خود را ثابت نگه دارد، یک بخشی از آن این است که اعمالِ انسان در ایمانِ انسان اثر می‌گذارد، گناه ایمان را محجوب می‌کند، ایمان را متزلزل می‌کند و نهایتاً اگر گناه، گناهی باشد که خطرناک باشد ایمان را بکلّی نابود و منهدم می‌کند. یکی از آن‌ها سازش با بدعت‌گذاران است، کسانی که در انقلاب، در اسلام، در دین بدعت می‌گذارند، کسانی که التقاطی هستند، کسانی که افکارِ غربی را در محکماتِ دین مخلوط می‌کنند، مردم را نسبت به مسائلی مانندِ محرم و نامحرم بی‌تفاوت می‌کنند، اساساً در حالِ از بین بردنِ قبحِ این‌ها هستند واین‌ها التقاط دارند، با اینکه مسلمان هستند همه‌ی احکام اسلام را قبول ندارند. استقلالِ مسلمان را قبول ندارند، عزّتِ اسلامی را قبول ندارند، هضم در مسئله‌ی جهانی شدن را در بعنوانِ یک امرِ پذیرفته شده تلقّی می‌کنند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «مَنْ تَبَسَّمَ فِی وَجْهِ مُبْتَدِعٍ فَقَدْ أعَانَ عَلَى هَدْمِ دِینِه»[۱] کسی با شخصِ دیگری که التقاطی است، بدعت‌گذار است، با او خوش و بش کند، به او لبخند بزند کمک می‌کند که دینِ خود منهدم شود… خدای متعال این اندازه سخت گرفته است تا حواسِ انسان به دینِ خود باشد، همه چیزِ ما دینِ ماست، ایمانِ ماست، دنیا گذراست و ما هم فرصتِ عمده را از دست داده‌ایم و عمرِ ما رفته است و چیزی باقی نمانده است، آن‌هایی هم که جوان هستند نمی‌دانند که آیا عمرِ طولانی دارند یا ندارد، چیزی که ما در زندگیِ ابد نیاز داریم ایمان و اعتقاد است، حواسِ ما باید به ایمانِ خود باشد، که گناهان ایمان را یا ضعیف و یا نابود می‌کند. گاهی این آیه را خوانده‌ایم که برای من هشدار است، برای عزیزان هم باید هشدار باشد که مراقبِ آن‌ها بیش از ماست، «ثُمَّ کانَ عاقِبَهَ الَّذینَ أَساءُوا السّوأی»[۲] چطور یقین از بین می‌رود؟ چطور ایمان از بین می‌رود؟ گاهی یک گناهِ شدید که شما آن گناه را کم می‌بینید ولی خدای متعال آن گناه را چون شما کوچک شمرده‌اید، بزرگ می‌شمارد، گاهی خدای متعال با یک گناه به کلّی ایمانِ تو را از تو می‌گیرد، «ثُمَّ کانَ عاقِبَهَ الَّذینَ أَساءُوا السّوأی».

[۱] بحار، ج ۴۷، ص ۲۱۷

[۲] سوره مبارکه روم، آیه ۱۰ (ثُمَّ کانَ عاقِبَهَ الَّذینَ أَساءُوا السّوأیٰ أَن کَذَّبوا بِآیاتِ اللَّهِ وَکانوا بِها یَستَهزِئونَ)