خیلی افراد هستند قدرت دارند ولی آبرو ندارند، هیچ یک از مردم آن‌ها را دوست ندارد. آلوده هستند، مردم هم می‌دانند آن‌ها آلوده هستند. قرآن کریم این دو مورد را جدا کرده، «تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ»، مُلک را، موقعیّت را، قدرت را جدا ذکر کرده، عزّت را جدا ذکر کرده است. «تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ»، هر کس را بخواهی عزیز می‌‌کنی هر کس را بخواهی ذلیل می‌کنی. «بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ». همه‌ی خیرها به دست تو است، کسی به دنبال خیر است باید سراغ تو را بگیرد. اگر به سراغ این و آن رفت اشتباه رفته، کسی کاره‌ای نیست، همه کاره تو هستی. تو تقسیم کردی، تو امتحان می‌کنی، تو یکی را شاه می‌کنی، یکی را رئیس جمهور می‌کنی، یکی را مسئول می‌کنی، یکی را کارمند و نگهبان می‌کنی، همه برای تو است. تو امتحان می‌کنی این کارها را به بعضی می‌دهی به بعضی نمی‌دهی. «بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ». قدرت تو قدرت مطلق است، کاری باشد تو نتوانی؟ مشکلی باشد از عهده‌ی آن برنیایی؟ این‌که وجود ندارد، «إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ».