روایت عجیبى ـ به گمانم در کتاب « غررالحکم » ـ آمده است که: از آن استفاده مى  شود: «انسان غافل از ذکر خدا، به یاد عمرو و بَکْر است.»  روایت یاد شده در کتاب غررالحکم یافت نشد، ولى مضمون آن مطابق با آیه  ى ۳۶ سوره  ى زخرف است، و عکس آن در روایت ذکر شده است. در غررالحکم، ص ۱۹۰ آمده است: «مَنِ اشْتَغَلَ بِذِکْرِ النّاسِ، قَطَعَهُ اللّه   سُبْحانَهُ عَنْ ذِکْرِهِ.»؛ (هر کس به یاد مردم مشغول گردد، خداوند سبحان او را از یاد خود قطع مى  کند.)

پس منظور از اغیار که مانع از ذکر خدا است، همین آدم  هاى خوب هستند. البتّه عدّه  اى هستند که ذکر آن  هاذکر اللّه   است، بلکه شرطیّت دارد و « یَزیدُ الذّاکِرَ تَنْویرا »؛ (به نورانیّت ذاکر مى  افزاید.) آیا ممکن است مقصود از « یُذَکِّرُکُمُ اللّه   رُؤیَتُهُ » کافى، ج ۱، ص ۳۹؛ بحار الانوار، ج ۱، ص ۲۰۳؛ ج ۱۴، ص ۳۳۱؛ ج ۶۷، ص ۳۲۲؛ ج ۷۱، ص ۱۸۹؛ ج ۷۴، ص۱۴۹٫  (دیدارش شما را به یاد خدا مى  آورد.) « رُؤْیَهُ النّاسی للّه  . »؛ (دیدن غافل از یاد خدا) که مقابل ذکر خدا است باشد؟ خیر. « فَقَهْرا رُؤْیَتُهُ وَ ذِکْرُهُ للّه   یَزیدُ فِى ذِکْرِ اللّه  ، فَالذّاکِرُ للّه   مُذَکِّرٌ رُؤْیَتُهُ، لَا النّاسى لَهُ تَعالى. »؛ (پس قهرادیدن و یاد او از خدا، موجب افزایش ذکر خدا براى بیننده مى  شود، پس رؤیت کسى که ذاکر خدا است مذکِّر است، بر خلاف کسى که از یاد خداوند متعال غافل است.)

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد