ببینید انسان برای امام حسین علیه السلام می‌سوزد و اشک هم می‌ریزد اما دلگیر نمی‌شود، اینکه دلِ انسان می‌گیرد برای تعلّقاتِ دنیوی است، شما هرچه در بارگاهِ خدای متعال گریه کنید سبک‌تر می‌شوید، در درون خودتان احساسِ گشایش می‌کنید، اما خدا نکند که کسی داغِ جوانی دیده باشد، یا خانه‌اش سوخته باشد، یا جایی از خودِ او درد کند، این سوزی که با درد و داغ و تعلّقاتِ دنیوی است نور ندارد، انسان احساس نمی‌کند که گناهِ او کم شده است، انسان احساس نمی‌کند که دلِ او باز شده است، انسان احساس نمی‌کند که بارِ او سبک شده است و می‌تواند پرواز کند و سبک شده است، این در ارتباطِ با خدای متعال است، «الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»[۱]، که در «ذکرالله» هم ذکرِ ائمه‌ی اطهار علیهم السلام از این جهت که حضرات اسماء حسنی خدای متعال هستند، ذکرِ امام حسین علیه السلام، ذکر امام زمان ارواحنا فداه و… ذکرِ خدای متعال است. «إنَّ ذِکرَنا مِن ذِکرِ اللّه»[۲]، در کتاب شریف «عدّه الدّاعی» نقل می‌کند که معصوم فرمودند: یادِ ما یادِ خدای متعال است، وقتی شما یادِ حضرت زهرا سلام الله علیها می‌کنید، یادِ امیرالمؤمنین علیه السلام می‌کنید، یادِ هر یک از ائمه‌ی اطهار علیهم السلام را می‌کنید یادِ خدای متعال است، این‌ها فِلِش هستند، این‌ها آینه هستند، این‌ها در برابرِ خدای متعال استقلالی ندارند، این‌ها جلوه‌ی خدای متعال هستند، این‌ها سایه‌ی خدای متعال هستند، این‌ها آیتِ حق هستند، از این جهت یادِ این بزرگواران مانندِ یاد خدای متعال است. وقتی می‌گوییم «یا صاحب الزّمان»، وقتی «یا فاطمه الزّهرا» می‌گوییم، گویا «یا رحمان» و «یا رحیم» می‌گوییم، گویا «یا غیاث المستغیثین» می‌گوییم، این‌ها اسماء الله هستند، این‌ها اسماء عینیِ پروردگارِ متعال هستند. مرحوم علامه بزرگوار صاحب تفسیرِ المیزان بحثی در اسماء الهی دارند، در آنجا می‌گویند: اسمِ خدای متعال لفظ نیست، اسمِ خدای متعال حرف نیست، اسمِ خدای متعال کلام نیست، «وَ بِأَسْمَائِک الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکانَ کلِّ شَیءٍ»[۳]، اسماء الهی ارکانِ تمامِ کائنات را پُر کرده است، همه‌ی عالَمِ ممکنات قائم به اسماء خدای متعال هستند، «وَ بِأَسْمَائِک الَّتِی مَلَأَتْ أَرْکانَ کلِّ شَیءٍ»، باز در دعای کمیل می‌خوانیم «یا مَنْ اِسْمُهُ دَوآءٌ» این لفظ نیست، اسمِ الهی دواء است، یادِ الهی شفاء است، اسماء الهی اعیانی هستند دارای اثر و هر اسمی مأموریّتِ خاصّی در اداره‌ی عالَم دارد.

لذا حضرات معصومین علیهم السلام اسماء الله الحسنی هستند، هم جلالِ خدا هستند، هم جمالِ خدا هستند، هم بهاء خدا هستند، هم کمالِ خدا هستند و تمامِ جلواتِ حق تعالی در وجودِ این بزرگواران است و چون یک جهتِ ماهِ ربیع المولود ولادتِ کامل‌ترین جلوه‌ی خدای متعال، سالارِ پیغمبران، کامل‌ترین نورِ الهی در عالَمِ امکان، نبی مکرّم اسلام حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلّم است، او عقلِ کل است، او اول صادق است، او اول نوری است که پروردگار متعال خلق کرده است، هرچه در عالم هست و نیست تجلیاتِ پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلّم است، همه‌ی حضراتِ انبیاء علیهم السلام آثارِ خودِ پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم هستند، اثرِ نورِ پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلّم هستند.

[۱] سوره مبارکه رعد، آیه ۲۸

[۲] عدّه الدّاعی، جلد ۱، صفحه ۲۵۶

[۳] دعای کمیل