طبری شیعی با سند خویش از عبدالله بن عبّاس روایت می‌کند:

حسین بن علی (ع) را در حالی که به سوی عراق بیرون می‌شد دیدم. به او گفتم: ای پسر پیامبر! بیرون مشو. فرمود: ای ابن عبّاس! آیا نمی‌دانی که مرگ من در آنجاست و شهادتگاه یارانم نیز آن‌جاست؟ گفتم: از کجا می‌گویی؟ فرمود: از رازی که در میان نهاده‌اند و علمی که به من آموخته‌اند.

قال الطّبریّ:

حَدَّثَنَا مُحْرُوزُ بْنُ مَنْصُورٍ، عَنْ أَبِی مِخْنَفٍ لُوطِ بْنِ یَحْیَى الْأَزْدِیِّ قَالَ: حَدَّثَنَا عَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ:

لَقِیتُ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ وَ هُوَ یَخْرُجُ إِلَى الْعِرَاقِ، فَقُلْتُ لَهُ: یَا بْنَ رَسُولِ اللَّهِ، لَا تَخْرُجْ.

قَالَ: فَقَالَ لِی: یَا بْنَ عَبَّاسٍ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ مَنِیَّتِی مِنْ هُنَاکَ، وَ أَنَّ مَصَارِعَ أَصْحَابِی هُنَاکَ فَقُلْتُ لَهُ: فَأَنَّى. لَکَ ذَلِکَ؟ قَالَ: بِسِرٍّ سُرَّ لِی وَ عِلْمٍ أُعْطِیتُهُ.[۱]

[۱]– دلائل الامامه: ۱۸۱ ح ۹۶، اثبات الهداه ۵: ۲۰۵ ح ۶۶٫