دنیاى بهتر هم با امام حسین ـ علیه  السّلام ـ بود نه با یزید؛ ولى انسان، خوشى و راحتى مى  خواهد و به هر چه مى  رسد بالاتر از آن را طالب است و آرامش ندارد تا به نفس مطمئنّه برسد؛ اما جهل و یا غفلت دارد که داشتن وسایل راحتى و رفاه، غیر از راحتى و رفاه و آرامش دل است: «أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَـلـءِنُّ الْقُلُوبُ» سوره  ى رعد، آیه  ى ۲۸٫ هان! دل  ها فقط به یاد خدا آرام مى  گیرند.

 یعنى تنها وسیله  ى آرامش دل ذکر اللّه است؛ ولى ما بر اسباب تکیه مى کنیم و از مُسَبِّب الاسباب غافل هستیم، و حال این که خداوند متعال مى فرماید: «أَنَّ الْقُوَّهَ لِلَّهِ جَمِیعًا»⁽سوره ى بقره، آیه ى ۱۶۵٫⁾

قدرت، توانایى همگى فقط از آن خداست.

مگر این که انسان خودش از میان برود، که: « أَعْدى عَدُوِّکَ، نَفْسُکَ الَّتى بَیْنَ جَنْبَیْکَ. » بحار الانوار، ج ۶۷، ص ۳۶ و ۶۴؛ ج ۷۱، ص ۲۷۱؛ عده الداعى، ص ۳۱۴؛ عوالى اللاّآلى، ج ۴، ص ۱۱۸؛ مجموعه  ى ورّام، ج ۱، ص ۵۹ نیز ر.ک: کنزالعمّال، ج ۴، ص ۴۳۱٫ بزرگترین دشمن تو، نفس تو است که در وجود تو نهفته است.

براى ما امتحان پیش نیامده تا معلوم شود که با حسین ـ علیه  السّلام ـ هستیم یا با یزید.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد