قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) لَا تُدْرِکُ مَا تُرِیدُ (مِن – ظ) الْآخِرَهِ إِلَّا بِتَرْکِ مَا تَشْتَهِی مِنَ الدُّنْیَا.

ترجمه: «هرگز به آنچه در عالم آخرت می‌خواهی نمی‌رسی الّا به ترک شهوت عالم دنیا.»

شرح: عالم دنیا، سرای بدن حیوانی و آخرت، منزل جان قُدسی است. و دنیا، یعنی جهان پست و بی‌ثبات و آخرت، عالم بلندرتبه‌ی باقی و دائم. و آن دو مقابل یکدیگرند. و شرط وصول انسان به نعمت‌های ابدی و لذّات حقیقی عالم آخرت آن است که از سر شهوات حرام دنیا بگذرد؛ بلکه در حلال آن هم تا بتواند خودداری کند که فرمود:

حَلَاوَهُ الدُّنْیَا تُوجِبُ مَرَارَهَ الْآخِرَهِ.

«شیرینی لذّات دنیا، موجب تلخی عالم آخرت است.»

کس به مقامات عالی آخرت و درجات منیع بهشتی نرسد، جز با ترک حظوظ نفسانی و شهوت‌های حیوانی در عالم دنیا.

و در کلمه‌ی دیگر فرمود: أَفْضَلُ الطَّاعَاتِ هَجْرُ اللَّذَّاتِ.

«نیکوترین طاعت‌ها، دوری از لذّات دنیا است.»

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۲۴