در نماز اگر انسان از خوف خدا گریه کند، یا در حال نماز دعا بخواند اشکالی ندارد؛ خیلی هم خوب است. در این زمینه حدیثی در کتاب شریف کافی، ‌باب «البکاء و الدعاء فی الصلاه» آمده که علّامه مجلسی نیز در مرآه العقول سندش را موثّق می‌داند.

امام صادق (ع) به یکی از اصحابشان می‌فرمایند: «یَنْبَغِی لِمَنْ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ إِذَا مَرَّ بِآیَهٍ مِنَ الْقُرْآنِ فِیهَا مَسْأَلَهٌ أَوْ تَخْوِیفٌ أَنْ یَسْأَلَ اللَّهَ عِنْدَ ذَلِکَ خَیْرَ مَا یَرْجُو وَ یَسْأَلَهُ الْعَافِیَهَ مِنَ النَّارِ وَ مِنَ الْعَذَابِ» «سزاوار است وقتی انسان قران می‌خواند، حالا چه قرآن در نماز باشد یا در غیر نماز، وقتی به آیه‌ی می‌رسد که در آن بحث ترس و خوف است، به خدا پناه ببرد و از خدا بهترین امیدها و آرزوهایش را بخواهد و هم‌چنین از خدا عافیت بطلبد و از عذاب آتش به خدا پناه برد.»[۱]

بنابراین وقتی در نماز قرآن می‌خوانیم و به آیه‌ای می‌رسیم که در آن عذاب است، سزاوار است به خدا پناه ببریم و اگر آیه از رحمت خدا سخن به میان آورده است، از خدا طلب رحمت کنیم. إن‌شاء‌الله در نماز توجّه‌مان به خدا زیاد باشد و معانی سوره‌ی حمد و سوره‌ی اخلاص و دیگر سوره‌هایی که در نماز می‌خوانیم و هم‌چنین ذکر رکوع و سجود را در نظر بگیریم و با توجّه بگوییم.

منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام

[۱]ـ کافی، ج ۳، ص ۳۰۱ ح ۱٫ سند حدیث موثّق است (مرآه العقول، ج ۱۵، ص ۷۹).