مفاد دعاى توسّل، دعا و درخواست حاجت از درگاه خداوند است؛ با این ویژگى که هنگام دعا، خدا را به حق اولیا و آبرومندان درگاهش قسم مى دهیم و از او مى خواهیم که به حق آنان، حاجت و دعاى ما را برآورده سازد. چنین درخواستى، نشانه مقام اولیاى الهى نزد خداوند است و هیچ گونه منافاتى با توحید ندارد.

از نظر سندى دعاى توسّل در برخى منابع حدیثى و دعا وارد شده است؛ مانند: البلد الامین[۱] و بحارالانوار.[۲] محمد بن بابویه آن را از ائمه معصومین (علیهم السّلام)  روایت کرده است. علاوه بر این عباراتى همانند و هم سبک با دعاى توسّل، در احادیث شیعه و سنى از نبى اکرم (صلی الله علیه وآله)  نقل شده است؛ مانند حدیث عثمان بن حنیف که بر اساس آن پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله)  فرمود: خدا را با این جملات بخوان:

«اللهم انى اسألک و اتوجه الیک بنبیّک نبى الرحمه یا محمد! انّى اتوجه بک الى ربّى فى حاجتى لتُقضى. اللهم شفّعه فىّ».

دفتر نشر معارف/مؤلفان:محمدرضا کاشفی و سیّد محمد کاظم روحانی

[۱] – کفعمى، ص ۳۲۵٫

[۲] – ج ۱۰۲، ص ۲۴۹ـ۲۴۷٫