قرآن کریم در موردِ هجرت فرموده است: «وَمَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّه»[۱]. وقتی انسان از منزل بیرون می‌آید معلوم نیست که برگردد، خیلی‌ها بیرون آمدند و دیگر برنگشتند، تصادف یا حادثه‌ای پیش آمد، سکته کردند… یکی از اطباء مؤمن و متدین که دکتر قلب بود و فقط ۳۵ سال داشت و از دکترهای بیمارستان امام بود، پشت فرمان ایست قلبی کرد و از دنیا رفت! حدود هفته‌ی قبل یکی از دوستانِ ما به یکی دیگر از دوستانِ ما زنگ زده بود و گفته بود که پسرِ جوانِ من ایستِ قلبی کرده است و به فلانی بگویید که بیاید و نماز بخواند! جوان، رعنا و تازه ازدواج کرده ایستِ قلبی کرده بود و تمام شد! انسان نمی‌داند که وقتی از منزل بیرون می‌آید برمی‌گردد یا دیگر برنمی‌گردد، حال که اینطور است چرا انسان که از خانه بیرون می‌آید به سوی خدای متعال نرود؟

انسان به قصدِ نماز جماعت می‌آید، به قصدِ شنیدنِ مواعظِ قرآنی و نبوی و ولوی می‌آید، اگر در این راه برای او حادثه‌ای پیش آمد که خوشا به حالِ او، او در راهِ خدا بوده است و حضرت عزرائیل آمده است و او را در این راه قبض روح کرده است، او «فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّه»، حال وقتِ نماز هم نیست، وقتی انسان برای یک امرِ الهی خارج می‌شود، فقط برای دنیا نرود، قصد و انگیزه‌ی او راضی کردنِ خدای متعال و امام زمان ارواحنا فداه باشد، بگوید من که در حالِ رفتن به آنجا هستم خدای متعال از این کار رضایت دارد، من بروم و فلان فقیر را از گرفتاری نجات بدهم، فلان گنهکار را امر به معروف کنم، فلان ساختمان مسجد را یک قدم جلو ببرم، در فلان مدرسه یک کمکی کنم، انسانی که از خانه‌ی خود بیرون می‌آید به قصدِ امورِ دنیا نباشد، بلکه مِنَ الله و بِالله و فی الله و الی الله باشد، از خدای متعال و با عنایتِ خدای متعال و در حیطه‌ی رحمتِ خدای متعال به سوی خدای متعال برود، وقتی انسان هر به قصدِ کاری که الهی هست بیرون می‌رود «هجرت» است، به سوی خدای متعال می‌رود. لذا به ما گفته‌اند که حتّی وقتی می‌خوابید نیّت کنید، ابتدا شهادتین را بگویید، خیلی‌ها خوابیدند و بلند نشدند و تمام شد، بعضی‌ها بیرون آمدند و دیگر برنگشتند، بعضی‌ها خوابیدند و دیگر بیدار نشدند.

لذا خوابِ ما هم سفر به سوی خدای متعال باشد، باوضو باشیم، پاک باشیم، شهادتین را بگوییم، سه مرتبه سوره‌ی مبارکه‌ی توحید را بخوانیم، این ذکرِ «یَفْعَلُ‏ اللَّهُ‏ مَا یَشَاءُ بِقُدْرَتِهِ‏ وَ یَحْکُمُ‏ مَا یُرِیدُ بِعِزَّتِهِ»… این جزوِ مستحبّاتِ زمانِ خواب است، تسبیحاتِ اربعه، «سُبْحانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا إلهَ إلَّااللَّهُ وَ اللَّهُ اکْبَرُ»، صلواتِ بر پیغمبر و همه‌ی انبیاء و آل رسول، «اللهم صل على محمد وآل محمد وعلى جمیع الأنبیاء والمرسلین»، و استغفارِ برای خود و مؤمنین، این‌ها خوابِ انسان را حرکتِ به سوی خدای متعال قرار می‌دهد، اگر انسان اینطور بخوابد وقتی هم برود میهمانِ خدای متعال شده است، در مسیرِ خدای متعال بوده است. «وَمَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ»، اگر برای رضای خدای متعال بیرون آمد و اجلِ او رسید، خدای متعال به او چه می‌دهد؟ بناست خدای متعال یک چیزی به او بدهد که عقلِ هیچ کسی به آن نمی‌رسد، لذا نفرمود که چه چیزی به او می‌دهم، فرمود: «فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّه»، اجرِ چنین کسی با خودِ خدای متعال است، خدای متعال می‌خواهد در حدّ کَرَمِ خود با او برخورد کند، «فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّه».

[۱] سوره مبارکه نساء، آیه ۱۰۰ (وَمَنْ یُهَاجِرْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ یَجِدْ فِی الْأَرْضِ مُرَاغَمًا کَثِیرًا وَسَعَهً ۚ وَمَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۗ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا)