اهل نوافل و به ویژه تهجّد بود و نماز شبش ترک نمی‌شد. یکی از همرزمانش می‌گوید: «او در پادگان هم که بود، نماز شبش ترک نمی‌شد. یک شب من را بیدار کرد و با هم از پادگان امام حسین (علیه السلام) بیرون رفتیم. حدود ۴۵ دقیقه پیاده راه رفتیم. رسیدیم جایی که یک قبر کنده بود. داخل قبر رفت و به راز و نیاز پرداخت. آن شب حس کردم که به خاطر من برنامه‌های نماز و دعایش را مختصر کرد. در نماز شب زار زار می‌گریست.»

رسم خوبان ۲۱- عبادت و پرستش، ص ۳۰٫/ بی‌کرانه‌ها، ص ۲۸۹٫