از یکی از حکماء نقل شده است که گفت:

«قرآن می‌خواندم و شیرینی‌اش را نمی‌یافتم؛ تا این‌که تلاوتش کردم به طوری که گویا آیات را از رسول خدا (ص) می‌شنیدم!

سپس تلاوت کردم و تلاوت کردم، گویا که آن را از جبرئیل می‌شنیدم! پس آن‌گاه خداوند بر من به منزله‌ی دیگری جلوه کرد؛ و اینک من آن را از گوینده‌اش می‌شنوم؛ و در این هنگام لذّت و نعمتی می‌یابم که نمی‌توانم خود را از آن باز دارم!»

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۱۸