امام زمان (عج) در سال ۳۲۹ (نیمه اول قرن چهارم هجری) بعد از غیبت صغری غیبت طولانی و کبرای خود را به فرمان و اذن حضرت حق آغاز نمودند و در نامه‏ای که به آخرین نائب خاص خود علی بن محمد سمری صادر فرمودند، چنین آمده است:

ای علی بن محمد سمری! خداوند در سوگ فقدان تو پاداش بزرگ به برادرانت عطا کند، تو تا ۶ روز دیگر از دنیا خواهی رفت، کارهایت را مرتب کن و هیچکس را به جانشینی خویش مگمار، دوران غیبت کامل فرارسیده است.

فلسفه واقعی غیبت کبری را جز خداوند متعال کسی نمی‏داند ولی بعضی از عوامل آن قابل شناسایی هستند، طول عمر حضرت ولی عصر یک امر طبیعی نیست تا ما را به توجیه طبیعی برای طول عمر شریف ایشان وا دارد، بلکه امری الهی و خدایی می‏باشد، اگرچه ما در طبیعت؛ موجودات زنده‏ای داریم تا هزار سال عمر کرده‏اند مانند بعضی از ماهیها و بعضی از درختان.

علم هنوز همچون طفل دبستانی است و نتوانسته است که تمام رازهای عالم طبیعت را کشف نماید. ما نمی‏خواهیم وجود مبارک امام عصر که یک فرمان الهی است را توجیه مادی کنیم یعنی وقتی اخبار و روایات متواتر از پیامبر عظیم الشأن و ائمه معصومین چنین مضمونی را تأیید می‏کنند جای شبهه مادی باقی نمی‏ماند.

مگر زنده کردن مردگان آن هم بعد از سالها ـ توسط حضرت مسیح (ع) توجیه مادی دارد مگر تبدیل چوبدستی حضرت موسی به اژدها توجیه مادی دارد؟ و …

ممکن است کسی شبهه کند که امام غائب چه سودی دارد؟ جواب این شبهه همان جواب پیامبر عظیم الشأن اسلام است که فرمود: بلی سوگند به پروردگاری که مرا به پیامبری برانگیخت در دوران غیبت از او نفع می‏برند و از نور ولایتش بهره می‏گیرند همانگونه که از خورشید به هنگام قرار گرفتن در پشت ابرها استفاده می‏کنند.

برای توضیح بیشتر به کتاب “منتخب الأثر فی امام ثانی عشر” ، لطف اللّه صافی و “عدل گستر جهان” ابراهیم امینی و “امام زمان”، علی محمد علی دخیل و… رجوع

منبع:پرسمان