درنهج البلاغه امیرالمومنین علیه السلام درخطبه ١٧٧، در آخر می فرمایند: ” ای مردم خوشا به حال کسی که اشتغال به عیوب خود، او را ازپرداختن به عیوب دیگران بازداشته است.” یعنی به جای اینکه ببیند فلانی چه عیبی دارد، مشغول بررسی عیوب خود شود! الان متاسفانه بسیاری اوقات در مجالس و محافل، راجع به دیگران صحبت میشود که غالبا منجر به غیبت است! در حالی که روایات زیادی داریم که غیبت ایمان را کم میکند، مانع استجابت دعا میشود و… خیلی باید مراقب این نفس اماره باشیم!