یکى از شعراى عرب درباره  ى اهل  بیت ـ علیهم  السّلام ـ چنین سروده است:

« مُشَرَّدُونَ نُفُوا عَنْ عُقْرِ دارِهِمُ  کَأَنَّهُمْ قَدْ جَنَوْا ما لَیْسَ یُغْتَفَرُ » بحار الانوار، ج۴۹، ص۲۴۲؛ عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۲۶۶؛ مناقب ابن شهرآشوب، ج۲، ص۲ ۱۳٫چنان پراکنده  اند و از منازلشان دور افتاده  اند که گویى جنایت غیر قابل بخشش از آنان سر زده است. آیا واقعا کار ما باید به جایى برسد که اوصیاى پیغمبر ـ علیهم  السلام ـ این  قدر در میان ما خوار باشند؟! ما امتحان خود را درباره  ى امامانى که در میان مردم حاضر بودند، پس داده  ایم، اگر امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ هم ظهور کند، معلوم است که با او چه خواهیم کرد؟! از سوء رفتار خود با امام اوّل تا یازدهم ـ علیهم  السّلام ـ توبه نکردیم. آیا براى امام دوازدهم توبه مى  کنیم؟! نقل شده که آقاى زاهدى مى  گفت: « براى تعجیل فرج دعا نکنید؛ زیرا دعا براى معصیت است، آیا مى  خواهید بیاید تا او را هم بکشیم! » اگر بدانیم دعاى ما اثر دارد و باز دعا نکنیم، مقصّریم؛ ولى خدا مى  داند اهل دعا چه کسانى هستند؟ خیال مى  کردیم این کار از هر کس بر مى  آید و کار عَجَزَه⁽ افراد ناتوان و عاجز.⁾ است، ولى معلوم شد کار هر کس نیست، بله لقلقه  ى زبان زیاد است و از هر کس برمى  آید، اما دعاى حقیقى با شرایط دعا و اجابت آن بسیار اندک است!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد